بریده‌های کتاب فاطمه صالحی

آدمیزاد هشتاد درصد بدنش آب است. من می‌گویم اشک است. اشک خیلی چیز خوبی است لاکردار، آبادی چشم است. بزرگ‌ترین تمدن‌ها کنار رودخانه‌ها پدیدار شده‌اند.

وزیر: هیچگاه نمی‌شود بر مردم نادان به عدالت حکم کرد، مگر این‌که درک آنان به جایی برسد که تاب عدالت را داشته باشند.

« به نظر من درخت‌ها از آدم‌ها بهتر هستند.. حداقل آرامند و به کسی کاری ندارند.»

تنها محمد «ص» بود که می‌توانست این قوم را تحمل کند و جهل‌شان را با لبخند پاسخ گوید.

حضور محمد احساس در امان بودن می‌دهد.

وقتی مکه تا به این حد تاریک است، تنها که می‌شوی حتی کورسویی نیز راحت به چشم می‌آید. اگر من نور را دیدم دلیلش این نیست که چشمان پرقدرت یا روح مومنی دارم، بلکه دلیلش این است که تاریکی بیداد می‌کند.

«او تا به حال در حق کسی بد نکرده، آزارش به مورچه نرسیده.» «فایده‌اش به کی رسیده؟»

در گریختن رستگاری نیست؛ بمان و چیزی از خودت بساز که نشکند!

آقا رحمت آذری زبان است. دم می‌گیرد و از سقا می‌خواند و موسیقی صدایش با خمیر کباب‌ها ورز می‌خورد می‌رود می‌ریزد به جان حاجی‌ها، عاشق‌تر می‌شوند.