بریده‌های کتاب سعید دبیری

دیدگاه ماده گرایانه مشکل اساسی دیگری هم دارد ، اگر همه چیز این جهان از جمله مغز ما جزو شبکه ای از ذرات مادی باشد که با زنجیره ای علی تعیین میشود ،دیگر جایی برای آزادی ،خود انگیختگی و کارهای حسی و شهودی نمی ماند ، و انگار همه چیز از پیش تعیین شده . بنظرم نمی توان مدعی شد که تجربه ی شخصی ما از آزادی صرفا نتیجه گیری تصادفی است ،چرا که ما آزادی مان را دقیقا به صورت سبک و سنگین کردن گزینه های مختلف تجربه میکنیم و تصمیم میگیریم ،دیگرانی هم هستند که در این تصمیم های شما دخیلند و آنها هم مجموعه ارزش ها و تاثیر پذیری های خودشان را دارند . مارتین هایدگر میگوید : بر هریک از انتخاب های ما عوامل متعدد زمینه ای تاثیر میگذارد و آنچه وضعیت را پیچیده تر میکند این است که این عوامل خودشان هم دائما در حال تغییرند. بنظرم در این وضعیت آزادی یعنی فهمیدن اینکه هرگز نمی توانیم به یقین برسیم ،یعنی دریافتن و پذیرفتن مسئولیت انتخابی که همه ی جوانب آن قابل سنجش نیست .

حرف ماده گرایان افراطی که ذهن را با کار مغز یکی می دانند ،با اینکه بطور گسترده ای مطرح شده ،همان معنی را می دهد که بگوییم یک تابلوی نقاشی ون گوگ چیزی به جز میلیون ها میلیون ذره کوچک رنگی نیست . در سطح ذرات رنگ در واقع اصلا تابلوی ون گوگی وجود ندارد ،به همین منوال هر تبیینی درباره ی آگاهی انسانی و آگاهی از خود هم فقط در صورتی معنادار است که در سطحی فراتر از سلول های عصبی انسان بررسی شود .

در دنیایی که مدام می کوشد از تو چیز بهتری بسازد ، خود بودن مهم ترین دستاورد است . وقتی ژاپنی ها ظروف شکسته را تعمیر میکنند ، محل شکستگی را با طلا پر میکنند ، آنها اعتقاد دارند چیزی که آسیب دیده و سرگذشتی دارد ،زیباتر است.

عدم پذیرش هر چیزی که پایین تر از حد کمال(بی نقص بودن) است ،یعنی کمال گرایی. کمال گرایی باعث میشود در خانه بمانید ، خطر نکنید و کارهایتان را به تعویق بیندازید ،باعث میشود فکر کنید زندگی تان بسیار بدتر از چیزی است که تصور میکنید ،اجازه نمی دهد خود واقعی تان باشید و روند طبیعی انجام کارهارا نادیده میگیرید.

فصل یکم گامی فراتر از سلول های عصبی: ماده گرایی میگوید که ما در اصل همان میلیون ها میلیون ربات کوری هستیم که در مغزمان در حال تقلایند ،فقط همین. ماده گرایی به علم باوری نزدیک میشود، به اینکه استفاده از روش علمی تنها راه فهم جهان است اما در این کتاب میخواهم بگویم که علم بهترین ابزار برای فهم((من)) نیست.

در مقدمه ی کتاب : به اعتقاد من ، هنر زندگی و هدف فلسفه ی شخصی این است که یک ((من))معنادار بسازد و به زندگی ام معنا بخشد،اینکه چطور میتوان اینکار را کرد ،پرسشی است که در این کتاب به آن خواهیم پرداخت ،میخواهم به بررسی فرآیندی بپردازم که از طریق آن خود تجربه گر ((من)) را می سازد.

سخن سرپرست مجموعه ی تجربه و هنر زندگی در ابتدای کتاب: کتاب های فلسفه که در ایران منتشر میشوند کمتر به کمک ما در شناخت وضع زندگی مان و خصوصا احساساتمان می پردازند ،ما سخت نیازمند درک معنای زندگی و آشنایی با ((هنر زندگی)) هستیم. در نتیجه ما به لبه ی پرتگاهی دوسویه کشانده میشویم که یک سویش وانهادن فلسفه به کتاب های بالای طاقچه ای برای قمپز در کردن است و سوی دیگرش روی آوردن به کتاب های به اصطلاح ((زرد)) به قلم افرادی است که پاسخ های دم دستی به دغدغه های ما میدهند و راه حل های یکسان برای همه ی مشکلات همگان پیش پا می نهند.بنظر من این کتاب ها خطرناک هستند چون افراد را از اندیشیدن معاف میکنند...