بریده‌های کتاب زهـــراناصرپور

_ پس دنبال کی می‌گردی؟ + خودم _ مگر کجایی؟ + توی دست های تو، لای موهای تو.

انگار با خودش می‌جنگید و از خودش شکست می‌خورد

خوشیمان را به رنج دیگران نمی‌خریم.

دنبال دلم راه می‌افتم، بلکه خودم را پیدا کنم.

سایه‌ی ترس از مرگ هم بدتر است

میرزا حسن گفت: خاک برسر آدم هایی که نمی‌دانند سرچی دارند می‌جنگند.

گریه حجامت روح است

هیچ چیز،در هیچ موقعیتی ،پروازِ اندیشه را محدود نمی‌کند.

خسته نشدن ،خلافِ طبیعت است،همچنان که که خسته ماندن.

دورشدن از خویشتنِ خویش این مصیبت است

دریا می‌خروشد،نعره می‌کشد،سربه صخره ها می‌کوبد،پیش می‌تازد،عقب می‌نشیند اما در همه حال زمان را نفی می‌کند،گذشتن را ،رفتن را،پیرشدن را،شکستن و تا شدن را،مرگ را و تدفین را...

عشق،یک توهم بازیگوشانه‌ی تن گرایانه نیست. عشق باید بتواند بر مشکلات غلبه کند و مشکلات تازه خلق کند.

هیچ چیز مثل خود استبداد،استبداد را رسوا نمی‌کند.

من هرگز نمی‌گویم در هیچ لحظه ای از این سفر ِدشوار،گرفتار ناامیدی نباید شد. من می‌گویم : به امیدْ باز گردیم قبل از آنکه ناامیدی،نابودمان کند.

رفته ای توی خودت،نشسته ای تو قفس بالاخانه و دنیا را به چشم‌ت تیره و تار کرده‌ای...دنیا که تیره نمی‌شود.چشم‌ت تیره شده است...

پای لنگ،شیر را زمین نمی‌زند،جگر سیاه است که شیر را زمین می‌زند.