بریده‌های کتاب پریسا شیخیان

تازه داشت در می یافت که هر آدم نهری است که کله به خاشاک و سنگ می کوبد و راه خود را می رود؛ همهمه و آوای دیگر نهر ها نه که راه او را برگردانند، بلکه آهنگش را کندتر یا تندتر می کنند.

برخی چنین اند که بلندی خود را در پستی دیگران می‌جویند! به هزار زبان فریاد می‌زنند که تو نرو تا ایستاده‌ی من بر تو پیشی داشته باشد ! این گونه آدم ها، از آن رو که در نقطه‌ای جامد شده و مانده‌اند، چشم دیدن هیچ رونده و هیچ راهی را ندارند. کینه توز، کینه توز؛ مار سر راه!🐍 ای بسا که راه همان فرجامی را بیابد که ایشان پیش‌گویی کرده‌اند، اما نمی‌توان به گفت و نگاه ایشان خوش‌بین بود. گفت‌شان از بخل‌شان بر می‌خیزد، گرچه برخوردار از پاره ای حقایق هم باشد. پس در همه حال کینه است که در دل هاشان سر می‌جنباند. هراس از دست دادن جای خود .

آدمیزاد چیست!؟ یک امید کوچک، یک واقعه ی خوش چه زود می تواند از نو دست و دلش را به زندگی بخواند؟! اما وقتی همه اش تودهنی و نومیدی است، آدم‌احساس می کند که مثل تفاله شده، لاشه ای، مرداری است که در لجن افتاده. عمه از نو، زندگی خود را با آن ها مربوط کرده بود وگرنه اخیراً تکیه کلامش جز این نبود که: ( به من چه مربوط ؟)

رئیس زندان ...گاهی آدم به این نتیجه میرسه که نجابت، نجاسته... گاهی آدم به این نتیجه میرسه که باید نانجیب بود...