بریده‌های کتاب پری

ما قرار است به اندازه رشدمان اتفاق‌ها را تحلیل کنیم و تصمیم بگیریم. پس نمی‌توانیم با تجربه و رشد امروزمان، خودمان را در گذشته سرزنش کنیم.

اعتماد کردن کار سختی است و سخت تر از همه داشتن جان پرنده‌ای در دست است. مواظب پرنده‌هایی که ما را انتخاب کرده‌اند باشیم، قمار کرده‌اند.

صداقت، هماهنگی زبان بدن و زبان گفتار و زبان لحن است.

ما در مقابل رابطه و احساس‌های فرد مقابلمان مسئول هستیم. بیایید آدم‌ها را بیشتر از آنچه تنها هستند، تنها نکنیم.

در هر رابطه‌ای که تبدیل به بت شدید، منتظر آن روزی باشید که به دست همان فرد شکسته شوید. شما حاکم خودتان هستید اما نباید مسئولیت حاکمیت بر آدم‌های دیگر را قبول کنید.

آدم‌ها را مسکن‌های موقت نبینید.

ما همه آدم‌هایی را می‌شناسیم که از ترس اینکه مبادا چیزهای زیادی را از دست بدهند، با شور و شوق وارد زندگی نمی‌شوند. در نتیجه آدم‌هایی کرخت و بی‌عمل می‌شوند. (اریون یالوم)

ترسیدن به معنای احتیاط است نه کاملا منفعل شدن و هیچ کاری نکردن. بترسیم و با ترسی پخته جلو برویم.

چقدر گاهی از دست‌دادن‌ها را لازم داریم. درست و به موقع می‌آیند و در گوشمان زمزمه می‌کنند: دل کندن را تمرین کن.

پسر گفت: اصلا نمی‌دونم میخوام چیکار کنم. میخوام بمونم؟ میخوام برم؟ درسم رو ادامه بدم؟ برم سر کار؟ بعد خندید گفت: حالا انگار کار ریخته اصلا کو کار؟ همه‌ش دارم به آینده فکر میکنم. ولی خیلی گیجم، انگار همه چی تو مهه به راننده گفت: شما هم به آینده فکر میکنید؟ راننده گفت: من به گذشته فکر میکنم، اون هم تو مهه.

راننده: من وقتی عاجز میشم به کوه‌ها نگاه می‌کنم مرد: چرا؟ راننده: حالم بهتر میشه ... همین که کوه‌ها هستند همین که میبینمشون حالم بهتر میشه. مرد: کوه‌ها همیشه هستند. راننده: هیچی همیشه نیست. شما فکر کردی یه روز دست دادن و بغل کردن دیگه نباشه؟ هیچی همیشه نیست.

گفت: آدم‌ها نه باید خیلی به هم نزدیک بشن، نه باید خیلی از هم دور بشن. گفتم: ولی شاید هم هیچ کدوم فرقی نکرده باشند. گفت: زمان عین سوهانه، تندی و تیزی رو می‌بره ولی شکل همه‌چی رو عوض می‌کنه.

درسته که جوون بود، ولی خیلی زندگی کرد، اندازه‌ی صد سال این‌هایی که مثلا زنده‌ند زندگی کرد ... زنده بود و زندگی می‌کرد، بعدش هم خسته شد و دیگه زندگی نکرد.