بریده‌های کتاب mahyas

خانه موزه خاطرهاست

آدم ها مایوسمان می کنند،بدنمان مایوسمان می کند،خودمان خودمان را مایوس می کنیم.

زندگی،با آنچه در جوانی فکر می کرد،به کلی فرق می کند.جوان که بود خیال می کرد می شود مهار زندگی را به دست گرفت اما اشتباه می کرد.زندگی را نمی توان مهار کرد،تنها می توان از سرگذراند.

نوستالژی برایش مسکنی است همچون الکل.

حقیقت این است که بری مدام همین کار را می کند.همیشه به گذشته برمی گردد و بیشتر از آن که در زمان حال باشد،در خاطراتش زندگی می کند و اغلب آنها را تغییر می دهد تا شیرین تر شوند.

زندگی دل من راهم شکسته.

صبح که بشود همه چیز بهتر خواهد شد. روشنی که بازگردد امید هم باز خواهد آمد. یاس توهمی بیش نیست،بازی ای است که تاریکی سر ما در می آرد.

+کسی نیست که دوستش داشته باشی؟ _نه ،هنوز آن زنی را که باعث شود قلبم تندتر بزند،ملاقات نکرده ام.

+توی دنیای آن بیرون،آدم های زیادی هستند که شبیه تو باشند؟ _هزاران نفر. +گمان نمی کنم این طور باشد.من همه دنیا را نمی شناسم،ولی فکر نمی کنم آدم های زیادی مثل تو در آن وجود داشته باشند.

آن قدر عاشقت هستم که کاری نکنم که آسیبی به تو برسد.

نه،اشک نمی تواند گناه را از بین ببر،نه گناه را و نه آثار آن را.