بریده‌های کتاب نِگآر

هیچ وضعیت پایداری در طبیعت موجود نیست. هرچیز زنده ای یا در مسیر رشد، تغییر و پیشرفت حرکت می‌کند یا به سوی زوال و مرگ رهسپار است. تخیلات نویسنده هرقدر هم خلاق و پیشرو باشد، در نهایت تمام داستان های خوب از پرسش کلیدی مرگ یا زندگی سرچشمه می‌گیرند. این، نقطه ی اشتراک تمام وضعیت های بشری است.

همه ی ما کسانی را می‌شناسیم که سال ها پیش از آنکه زیر خاک دفن شوند، مرده اند. این پرسش که چگونه می‌توانیم از این سرنوشت غمبار اجتناب کنیم، هسته ی اصلی تمام آثار بزرگ نمایشی است.

بسیار سخت است که انسان دیدار و مصاحبتی را که چند روز با آن انس گرفته و لذت جان و آسایش تن خود را در آن یافته، ترک کند.

تفاوت فاحشی است میان انجام کار درست و توجیه تصمیمی که به نفع شماست.

به خاطر داشته باشید، فکر کردن راجع به اینکه بعداً چطور می‌خواهید داستان ها را تعریف کنید، روشی عالی برای ارزیابی پاسخ و واکنش خود به معما ها و دوراهی هاست. پس اکنون داستانی را بسازید که بعداً بابت گفتن آن به خود افتخار کنید.

اگر راست باشد که عقل هایی به تعداد سرها وجود دارد، تردیدی ندارم که انواعی هم از عشق به تعداد قلب ها موجود می‌باشد.

استادِ هنرِ زیستنْ تمایز اندکی میان کار و بازی، رنج و لذت، ذهن و بدن، تحصیل و تفریح، و عشق و مذهب خویش ایجاد می‌کند. او در هرکاری که انجام می‌دهد تنها به دنبال تعالی است و دیگران در حیرت می‌مانند که کار می‌کند یا بازی. او همیشه دارد هردو را انجام می‌دهد.

اگر خطر کردید و شکست خوردید، یادتان باشد که شخصیت شما نیست که بازنده و شکست خورده است. این شکست بیرون از شماست. به یاد داشته باشید که شکست بخشی طبیعی از فرایند یادگیری است. اگر گاهی اوقات شکست نمی‌خورید، در آن صورت احتمالا به اندازه ی کافی خطر نمی‌کنید.

اگر جلو بروید و خیلی چیز ها را امتحان کنید، به احتمال زیاد در مقایسه با کسی که منتظر است خبرش کنند، موفقیت بیشتری کسب میکنید.

حضرت آیت الله بهجت می‌فرمودند : در هر واقعه و در هر حرکت و سکون، مشکل اصلی، تشخیص تکلیف است و بعد مشکل تر از آن، عمل به آن تکلیف.

از جمله مراتب معرفت به امام، این است که یقین داشته باشد در زمان غیبت، عنایات و افاضات حضرت صاحب الزمان(عج) دائما شامل حال انسان ها می‌شود؛ همچون خورشید پشت ابر که اهل زمین را بهره مند می‌کند. مرتبه ی پایین این افاضات برای هر انسانی، این است که اگر زمین یک روز بدون امامی از اهل بیت(ع) بماند، اهلش را در خود فرو می‌برد اما مراتب بالاتر آن، اختصاص به اهل ایمان دارد و تشرفات متعددی که در طول تاریخ غیبت نقل شده، گواه آن است.

اعتقاد به مفترض الطاعه بودن امام، بدین معنی است که خداوند سبحان از روی شفقت و عطوفت به بندگان، اطاعت از امام(ع) را در تمام امور بر آنها واجب کرده و اطاعت از ایشان، اطاعت از خداوند متعال است؛ چراکه خداوند آنها را از هر خطا و گناهی مصون و معصوم و مطهر داشته است. بنابراین تمام اوامر و نواهی ایشان، مطابق مصالح و مفاسد و منافع و مضارّ بندگان است و از رضایت و حکمت الهی فاصله نمی‌گیرد. البته این اطاعت و انقیاد، زمانی شیرین و دلنشین می‌شود که انسان یقین داشته باشد بالاترین مصلحت و نفعش در دل سپردن به امر امام معصوم(ع) خواهد بود؛ همان که پدری دلسوز و رفیقی شفیق برای انسان است:)

تحقیقات فراوانی وجود دارد که نشان می‌دهد کسانی که میخواهند مرز های مهارت های فعلی خود را گسترش دهند و خطر امتحان چیزی جدید را بپذیرند، به احتمال زیاد موفق تر از کسانی می‌شوند که باور دارند مجموعه ی مهارت هایشان ثابت است و توانایی های ذاتی دارند، باوری که باعث می‌شود در نقش های خاصی گیر کنند.

به مرور زمان این واقعیت را درک کردم که دنیا به دو دسته آدم تقسیم می‌شود؛ یکی افرادی که منتظرند دیگران به آنها جوازِ انجام کار هایی را که دوست دارند بدهند و دیگری آدم هایی که خودشان این جواز را به خود می‌دهند. برخی انگیزه را درون خود جست و جو می‌کنند و بقیه منتظر می‌مانند تا نیروهای بیرونی آنها را به جلو هل بدهند.

«همیشه به اندازه ی یک تصمیم از زندگی ای کاملاً متفاوت جدا هستید.»