بریده‌ای از کتاب حضرت حجت عجل الله فرجه اثر مرکز تنظیم و نشر آثار حضرت آیة الله العظمی بهجت قدس سره

اعتقاد به مفترض الطاعه بودن امام، بدین معنی است که خداوند سبحان از روی شفقت و عطوفت به بندگان، اطاعت از امام(ع) را در تمام امور بر آنها واجب کرده و اطاعت از ایشان، اطاعت از خداوند متعال است؛ چراکه خداوند آنها را از هر خطا و گناهی مصون و معصوم و مطهر داشته است. بنابراین تمام اوامر و نواهی ایشان، مطابق مصالح و مفاسد و منافع و مضارّ بندگان است و از رضایت و حکمت الهی فاصله نمی‌گیرد. البته این اطاعت و انقیاد، زمانی شیرین و دلنشین می‌شود که انسان یقین داشته باشد بالاترین مصلحت و نفعش در دل سپردن به امر امام معصوم(ع) خواهد بود؛ همان که پدری دلسوز و رفیقی شفیق برای انسان است:)