بریده‌های کتاب نازی

آنقدر عاقل شده بودم که بدانم تنها فردی که باید برای تصمیماتم سرزنش میکردم خودم هستم.

مادر و پدرم همیشه میگن شجاعت مرام و مسلک ماست؛ اما توی بعضی مواقع با خودم میگم ای کاش مرام ما تو این بود که به کسی کاری نداشته باشیم، یه گوشه بشینیم و چایمون رو بخوریم.

وقتی دیدی حریفت از تو خیلی قدرتمندتره، فرار کن. اگه بنکای باشه، بهت میگه که بمونی و مبارزه کنی؛ اما برنده شدن همیشه از راه شرافتمندانه به دست نمیاد. باید زنده بمونی و دوباره بجنگی.

درد کمتر نمیشه، این تو هستی که باید قوی‌تر بشی.

دلش یک پرواز می‌خواست، پروازی به سوی بیکران. به افقی جدید برای طلوع، به یک تحول عظیم در زندگی خودش...

آسمان تهران عجیب غم‌انگیز بود.

اولین شرط زیستن در دنیا را قضاوت نکردن بیان کرده بود.

چقدر آدمیزاد خوش خیال است. تا چشم باز می‌کند و میخواهد به عقب نگاهی بیندازد، چیزی جز تاریکی و یک مشت خاطره، یک مشت دلبستگی که هیچوقت از آن سیر نخواهد شد، نخواهد دید.

چیزی به اسم عشق بدون درد نداشتیم؛ عشق بدون آسیب‌پذیری؛ عشق بدون ریسک.

هیچکداممان نقش‌هایمان را به اختیار خود انتخاب نکرده بودیم. با این حال بخشی از وجودمان بودند و در روحمان حک شده بودند.

حقیقت بی‌رحمانه این است که وقتی چیزی را داری که به آن اهمیت می‌دهی، بقا دشوارتر می‌شود.

عشق... مخدر قوی‌ایه.

اوریا، هممون مکافات خودمونو داریم. شاید بقیه اجازه نمیدن تکه‌پاره‌های شکسته‌شون رو ببینی. شاید چیزهایی رو که سوگوارشن، نشونت نمیدن. به این مفهوم نیست که وجود ندارن. به این مفهوم نیست که حسشون نمیکنن.

هرگز عادت نداشتم گریه کنم. ولی اکنون به نظر می‌رسید هرچه بیشتر سعی میکردم جلویش را بگیرم، با بی‌رحمی بیشتری با چنگ و دندان خود را از وجودم بیرون میکشید.

آن لحظات بین خواب و بیداری،بهترین لحظات روزم بودند. و لحظه‌ای که خاطراتم بازمی‌گشتند، بدترین لحظه‌شان. زمانی که کابوس‌هایم محو شده بودند، ولی سایه تلخ واقعیت هنوز جایگزینشان نشده بود.

یه معشوق مرده هرگز نمیتونه قلبت رو بشکنه

عشق قربانی‌ای در محراب قدرت بود.

خشم همه‌چیز را قطعی و آسان میکرد. علاقه همه‌چیز را پیچیده و دشوار میکرد.