بریده‌های کتاب 𝙽𝙰𝚂𝙸𝙼

بلامی میدانست اندوه همین است . نمیشد از آدم دیگری انتظار داشت که در عذاب با تو شریک شود. باید درد را تنهایی تحمل میکردی .

موسی کنار نیل ایستاده بود و فرعون فریاد می‌زد : یا موسی... یا موسی. موسی اعتنا نکرد تا او غرق شد . خدا به موسی فرمود: این همه تو را صدا زد، اگر من را صدا زده بود و به خودم پناه اورده بود جوابش را می‌دادم. تو به فریادش نرسیدی چون تو او را خلق نکرده‌ای ولی من خالقش هستم.

بعد رفتم تا به زندگی‌ای برگردم که زمانی رؤیایش را داشتم .چه چیز هایی را حاضر بودم ببخشم تا همان رؤیا باقی می‌ماند.

«حالت خوبه؟» خدایا، از این سوال متنفر بود. توانست بگوید:«خوب میشم.»دروغ نبود. خوب میشد. نهایتاً.

گاهی فکر هایی میکنیم که خودمون هم درکش نمی کنیم . فکر هایی که حتی واقعی هم نیستن ـ واقعا اون طوری نیستن که حس شون می کنیم ـ ولی به هر حال تو سرمونه .چون فکر کردن بهشون جالبه .

مردم رازی رو به کسی نمیگن ؛ چون اون شخص احتیاج داره بدونه .راز رو میگن ؛چون به کسی احتیاج دارن تا باهاش صحبت کنن.

هرکی گفته حقیقت تلخه، زیادی خوشبین بوده . حقیقت ، خیلی دردناک تر از کلمه تلخه.

«تمام وجودم صدمه دیده مات.» «روز های سختی رو از سر گذروندین .اما با گذر زمان همه زخم هاتون درمان میشن.» «من درباره زخم ها و کبودی های بدنم حرف نمی‌زنم.» «منم همینطور.» «اوه.»

انگار روزگار کار دیگری نداشت ، جز اینکه با من شوخی کند و بخندد.

اما بعد سروکله شاهزاده ای پیدا می‌شود و دختر را میبیند و او به چشمش زیبا می‌آید.نه اینکه دختر با وجود زجری که میکشد زیبا باشد ،نه ، او به خاطر همان رنج زیباست.

کسانی که لایق مرگ بودند مدت ها زنده می‌ماندند.کسانی که شایسته زندگی بودند همیشه خیلی زود می‌مردند.