بریده‌های کتاب NJM

دهان دریچه‌ایست که فاجعه به بار می‌آورد. زبان شمشیریست که سر را از تن جدا می‌کند. تا زمانی که دهان بسته و زبان در اعماق آن باشد،جسم انسان در آرامش است.

زندگی همیشه دردناک و پر از تنهایی بوده و هست.

ما انسان های فانی فقط برای یه فصل زنده ایم،ولی طوری عشق می‌ورزیم که انگار ابدی هستیم.

ما خواهر بودیم.دو دختر که تکه هایی از یکدیگر را در خود داشتند.

قدرت در برابر طمع و خشم دیگران از ما محافظت نمی‌کنه.

امیدوارم در زندگی بعدیمون دوباره همدیگه رو ببینیم.این بار در شرایط بهتری.

عزیزترین افراد زندگیم تاریک ترین دوران رو برام رقم زدن،ولی باز هم در زندگی بعدی عاشقشون می‌مونم.

شمشیری که از اربابش دل بریده باشه سلاح بی‌فایده ایه.

هیچکس منو نمی‌خواد من به هیچ جا تعلق ندارم.

همه‌مون قوه‌ی تشخیص خیر و شر رو داریم،اما طمع چشم بعضیا رو کور می‌کنه و اونا رو به گرگایی تبدیل می‌کنه که اخلاقیات و ارزش هاشون رو به باد میدن.

جزئیات کوچیک خیلی مهم‌تر از تصورات کلی هستن.

معمولاً حقیقت جلوی چشم آدمه؛فقط باید بدونیم کجا رو نگاه کنیم.

ما در زمانه ای زندگی می‌کنیم که باید درونی ترین افکارمون رو پنهان کنیم.

تنها چیزی که او را سر پا نگه می‌داشت بی‌تفاوتی بود.

تاریخ مسیر خودش رو میره.

در زندگی غم‌های زیادی وجود دارن که نمی‌شه تک‌تکشون رو عمیقاً احساس کرد.

هیچی مهم‌تر از جون یه انسان نیست و هیچ مجازاتی بدتر از مرگ نیست.

تاریخ داناترین معلم است.

اگه بمیری هیچ‌وقت نمی‌بخشمت.

ما در دوران وحشتناکی زندگی می‌کنیم.دورانی که حقیقت جرمه و هیچ‌کاری نمی‌تونیم در موردش انجام بدیم.