بریده‌های کتاب محمد فائزی فرد

بارت همچنین نشان داد که روایتگری، کنشی بی‌طرفانه نیست بلکه ماهیتی سیاسی دارد و به شکل‌گیری و تعیین واکنش‌های‌مان به جهان پیرامون یاری می‌رساند و حتی نگرش ما درباره‌ی جهان و تجربیات‌مان را رقم می‌زند.

از نظر من فیلم‌نامه‌نویسی همان‌قدر که هنر است، علم هم هست. معیارهایش قابل اندازه‌گیری‌اند و قوانینی که بر آن حکمرانی می‌کنند ثابت و بعضا ابدی هستند، نگاهی به جوزف کمبل بیندازید.

اگر فیلمتان درباره چیزی نیست، پس کارتان ایراد دارد.

حالا که سنم از چهل بالا زده... همیشه باید موقع فکر درمورد قهرمانان حواسم جمع خودم باشد؛ چرا که در ذهن من آدم‌ها همه چهل سالشان است!

کامو یکی از کردهای آواره کردستان سوریه است. ابتدا در فرانسه زندگی می‌کرد و رمانی هم با عنوان «الغریب» یا «بیگانه» به زبان عربی نوشت. بعدها عاشق دختری اسپانیایی شد و به خاطر او به اسپانیا رفت و دروازه‌بان تیم میلان شد، اما یک روز شوت محکمی به او می‌خورد و به‌خاطر ضعف بدنی، می‌میرد...

به قول مارک تواین: «حضرت آدم تنها بشری بود که وقتی چیز خوبی می‌گفت می‌دانست هیچ‌کس آن را پیش‌تر نگفته.»

باید خودتان را در کانون نوشته‌ها قرار دهید، خودتان را و آنچه به باورتان حقیقی یا درست است.

فرمول آلیس آدامز برای بعضی از داستان‌های کوتاهش: «ABDCE، که به ترتیب از حرف اول این کلمات ساخته شده است: Action (رخداد/کنش)، Background (پس زمینه)، Development (بسط)، Climax (نقطه اوج) و Ending (پایان).

آنچه را شخصیت بیش از همه، بیش از هر چیز دیگری در جهان، به آن اهمیت می‌دهد پیدا کنید؛ آنگاه خودبه‌خود موضوع خطیری که پایش در میان است، یا آنچه مایه دل‌نگرانی است را کشف کرده‌اید.

مادام که مرد به معرفت شاد شود، هنوز قاصر است.

و عشق عبارت است از محبتی که از حد بیرون ر فته باشد (و عشق با یافتن مراد نماند و شوق نماند)، پس هر مشتاقی به ضرورت چیزی یافته است و چیزی نایافته است، که اگر از جمال معشوق همه یافته بودی آرزو نماندی، و اگر هیچ نیافته بودی و ادراک نکرده، هم آرزوش متصور نشدی.

خلاقیت باکره نیست و نویسنده برای رسیدن به سطحی متعالی‌تر از خلاقیت، نیاز به سطح عمیق‌تری از شناخت و مطالعه دارد.