بریده‌های کتاب محدثه سادات غضنفری

بنظرم گفتگوی بین مندس یعنی استاد ونگوگ و خود او یکی از بهترین بخش‌های کتاب بود: ببین ونسان، هیچ‌وقت در مورد هیچ‌چیز نمی‌تونی کاملا مطمئن باشی. فقط باید شجاعتشو داشته باشی تا اون کاری که فکر می‌کنی درسته انجام بدی. ممکنه بفهمی که اشتباه کردی ولی لااقل آنچه را فکر می‌کردی درسته انجام دادی و این مهمه. ما باید طبق استدلال خودمان عمل کنیم و بعد ارزشیابی نهایی رو به عهده خداوند بگذاریم. اگر در این لحظه اطمینان داری که به هر طریق که شده می‌خواهی به خالق خودت خدمت کنی، بنابراین ایمانت تنها راهنمای تو به سوی آینده است، پس به آنچه ایمان داری اطمینان داشته باش و به خودت ترس راه نده.

به نظر او تنها نقاشی‌هایی نمایانگر واقعیت و عمق عاطفی که در آن‌ها هنرمند رنج و اندوه خود را نشان داده بود.

پا به سن که می‌گذارید، انتظار کمی آسایش دارید، نه؟ فکر می‌کنید استحقاقش را دارید. به هر حال، من این جور فکر می‌کردم. ولی بعد می‌فهمید که زندگی پاداش شایستگی سرش نمی‌شود.

«تاریخ یقینی‌ست که در نقطه‌ی تلافی نارسایی حافظه و نابسندگی مدارک حاصل می‌شود.»

توی این مملکت هر چیزی اولش خوب است، بعد یواش‌یواش بهش آب می‌بندند، خاصیتش را از دست می‌دهد. واسه‌ی همین است که پیشرفت نمی‌کنیم.

هیچ چیز مال خود آدم نیست مگر همان چیزهایی که خیال می‌کند دلبستگی‌هایی به آن دارد‌. بعد یکی‌یکی آن‌ها را از آدم می‌گیرند و تنها یک سر می‌ماند، آن هم بر نیزه.

جهان مجموعه‌ی وهم‌آلودی است که به کوه می‌ماند، باتلاقی است که برای شناختن اسرار آن نباید دست و پا زد، فقط باید زندگی کرد. سرتان را بیندازید پایین و زندگیتان را بکنید‌.

دلم می‌خواهد ماه من و تو همیشه پشت ابر بماند و هیچ‌ کس از عشق ما باخبر نشود. آدم‌ها حسودند، زمانه بخیل است، و دنیا عاشق‌کش است.

هیچ آدمی آدم دیگری نیست. عمرباخته‌ها، عاشق عمر دیگران می‌شوند، همان‌جور که خودشان قربانی شده‌اند، دیگران را هم نابود می‌کنند، با حرف‌های قشنگ، وعده‌های فریبنده، سلیقه‌های یکنواخت، زبان‌بازی، زبان‌بازی و همه‌اش دروغ، ظاهر دروغ، خوشگلی‌های دروغ...

گاهی احساس می‌کردم دنیا بر اساس عقل و منطق مردانه می‌گردد که مردها شوهر زن‌ها بشوند و صورتشان را چروکیده کنند، اگر توانستند بچه به دامنشان بیندازند و اگر نتوانستند اشکشان را دربیاورند. زن موجودی است معلول و بی‌اراده که همهء جرئت و شهامتش را می‌کشند تا بتوانند برتریشان را به اثبات برسانند.

دنبال روز خوشی می‌گشتم که خاطره‌ای بتواند گناهی را ببخشد، اما می‌بایست از سال و ماه می‌گذشتم و می‌ترسیدم از غصه گریه‌ام بگیرد و می‌ترسیدم زیاد از خودم دور شوم.