بریده‌های کتاب محدثه سادات غضنفری

توی این مملکت هر چیزی اولش خوب است، بعد یواش‌یواش بهش آب می‌بندند، خاصیتش را از دست می‌دهد. واسه‌ی همین است که پیشرفت نمی‌کنیم.

هیچ چیز مال خود آدم نیست مگر همان چیزهایی که خیال می‌کند دلبستگی‌هایی به آن دارد‌. بعد یکی‌یکی آن‌ها را از آدم می‌گیرند و تنها یک سر می‌ماند، آن هم بر نیزه.

جهان مجموعه‌ی وهم‌آلودی است که به کوه می‌ماند، باتلاقی است که برای شناختن اسرار آن نباید دست و پا زد، فقط باید زندگی کرد. سرتان را بیندازید پایین و زندگیتان را بکنید‌.

دلم می‌خواهد ماه من و تو همیشه پشت ابر بماند و هیچ‌ کس از عشق ما باخبر نشود. آدم‌ها حسودند، زمانه بخیل است، و دنیا عاشق‌کش است.

هیچ آدمی آدم دیگری نیست. عمرباخته‌ها، عاشق عمر دیگران می‌شوند، همان‌جور که خودشان قربانی شده‌اند، دیگران را هم نابود می‌کنند، با حرف‌های قشنگ، وعده‌های فریبنده، سلیقه‌های یکنواخت، زبان‌بازی، زبان‌بازی و همه‌اش دروغ، ظاهر دروغ، خوشگلی‌های دروغ...

گاهی احساس می‌کردم دنیا بر اساس عقل و منطق مردانه می‌گردد که مردها شوهر زن‌ها بشوند و صورتشان را چروکیده کنند، اگر توانستند بچه به دامنشان بیندازند و اگر نتوانستند اشکشان را دربیاورند. زن موجودی است معلول و بی‌اراده که همهء جرئت و شهامتش را می‌کشند تا بتوانند برتریشان را به اثبات برسانند.

دنبال روز خوشی می‌گشتم که خاطره‌ای بتواند گناهی را ببخشد، اما می‌بایست از سال و ماه می‌گذشتم و می‌ترسیدم از غصه گریه‌ام بگیرد و می‌ترسیدم زیاد از خودم دور شوم.

جالب است اصطلاح‌ها فقط اصطلاح نیستند؛ مثلا باید ترس واقعی را تجربه کرده باشیم تا معنی اصطلاح (عرق سرد) را بفهمیم، یا خیلی دلهره داشته باشیم تا اصطلاح (دلشوره) برایمان واقعا معنا پیدا کند، نه؟ (ول کردن) هم همینطور است. نقص ندارد. کی آن را ساخته؟ طناب را ول می‌کنند. همسر را ول می‌کنند. بعد راه دریا را پیش می‌گیرند، بال‌های پهن مثل مرغ دریایی را باز می‌کنند و به آسمان‌های دیگر پر می‌کشند. واقعا اصطلاح از این بهتر پیدا نمی‌شود...