بریده‌های کتاب محمد سعید میرابیان

کلمات ما خشت‌های جهنم اند

زندگی مارا به تمسخر می‌گیرد

قدرت، بارها و بارها به فرشتگانی که بودیم اما دیگر نیستیم و چنانچه قصد داریم آدم بمانیم باید دوباره [به آن‌ها تبدیل] بشویم، داده می‌شود.

در زندگی، هیچ‌چیز بدتر از خود ما وجود ندارد. خودِما: مجموعه‌یتکبر گفته‌هایمان، تزویر سکوتمان، نوسان منافعمان و دندان کرم‌خورده‌ی ایمانمان به زندگی.

این عمر دراز بدون دوست را فقط با کار زیاد می‌تونی تحمل کنی.

درک آدمی‌زاد از این که واقعا چه‌چیز شر و شناعت است و چه چیز ضروری و طبیعی، درکی بسیار نازل است.

انسان باید خود را تابع قوانین زندگی کند، نه مرگ و تخیل شاعران، هرچند زیبا باشند. آخر کدام امرِ ساختگی و کدام جعل می‌تواند زیبا باشد؟

گیس آدم جزیی از تنش است.

فکرها، احساسات و خواست‌ها مدام رفتارهایتان را تعیین می‌کنند و این روند همیشه ادامه دارد.

ذهن ما پیوسته سه نوع چیز را به ما می‌گوید: در زندگی‌مان چه اتفاقی دارد می‌افتد، احساسات‌مان درقبال هریک از این اتفاق‌ها چیست، و اینکه دنبال چه‌چیزی برویم و توان‌مان را صرف چه چیزی بکنیم.

انسان به طبیعت خود نه خردمند است نه اخلاقی. گرایش طبیعی انسان‌ها این است که جهان از دریچه‌ی تنگ منافع خود ببینند و بر همین اساس رفتار کنند. رشته‌های عصبی ما فقط درد و لذت خود ما را به مغزمان می‌رسانند نه مال دیگران را.

سنجش عملا جز لاینفک زندگی بشر است.

زندگی روزمره چیزی نیست مگر توالی بی‌پایان تصمیم‌ها.

مفاهیم نمایانگر نقشه‌ی ذهنی ما از جهان پیرامون هستند و به ما می‌گویند از هرچیزی چه انتظاری باید داشته باشیم و طرز کار هر یک چیست.

تفکر جهت‌دار است.

پرسش‌ها پیش‌برنده‌ی تفکرند ولی پاسخ‌ها نشانه‌ی توقف کامل در تفکر.

غیرممکن است کسی متفکر خوب اما پرسنده‌ی بدی باشد.

تکامل حامل هیچ بار اخلاقی‌ای نیست، و صرفا اتفاق می‌افتد...

منم که تصمیم می‌گیرم؛ نه ژن‌هایم.

واقعیت‌ها به تنهایی دلیلی برای اقدام به ما نمی‌دهند. من برای اینکه تصمیم معقولی بگیرم به واقعیت‌ها نیاز دارم اما هیچ مقدار از واقعیت نمی‌تواند بجای من تصمیم بگیرد.