بریده‌های کتاب حسین میرزایی

تصور آرمانی از نظم و قانون، آن سوی تمایلات جهانی و ضدنظم موجود بسیجی است و بنابراین قانون از نظر بسیجی، استقرار نظم در سطح ملی برای استقرار بی‌نظمی (در معنای انقلاب یا تغییرات اساسی) در سطح جهان است.

امام خمینی (ره) و انقلاب، تبلور بیرونی تجدید عهد خودِ زمانی یا مدرن فرد ایرانی با خود تاریخی وی بود.

قرائنی را می‌توان نشان داد که تصوری از "امکان" احیای حقایق به ناحق سرکوب‌شده تاریخ اسلام در آینده نزدیک بن‌مایه خیزش و نیز تداوم انقلاب اسلامی بود.

انقلاب اسلامی، اصولا مولود پیوندی قلبی میان رهبر انقلاب و مردمی بود که معتقدترین و مستحکم‌ترین‌هایشان قرار بود روزی جامه بسیجی به خود بپوشند. شاید "ته" نظام جمهوری اسلامی همین محور دوقطبی است.

جنگ، وحدت ایرانیان را نساخت؛ آن را نمایش داد.

اعتقادات بسیجی منحصر به فرد بسیجی نبود و صنوف دیگر رزمندگان را نیز در بر می‌گرفت. بسیج، یک رسته نظامی نبود، یک ایده فراگیر بود.

کربلا برای برخی سرتاسر درد است. از روزی که حسین علیه‌السلام را می‌شناسند، زندگی‌شان تغییر می‌کند و شکل دیگری به خود می‌گیرد. برای برخی نیز محرم و عاشورا و عزاداری فستیوال است.

اگر گفتند در ماجرایی عاشورا، عمر سعد بود و حسین علیه‌السلام، یزیدی بود و حسینی، هم درست گفته‌اند و هم غلط. در عاشورا سه گروه بودند، نه دو گروه.

مخدوش کردن و پایمال کردن کرامت انسانی در اداره امری غیرقابل اجتناب است. یعنی نادیده گرفتن کرامت انسانی ضرورت غیرقابل اجتناب بخشی از امور در اداره است.

نظام کار کنونی و سازمان‌ها و ادارات موجود، اجازه حضور انسان "آنگونه که خود هست" را نمی‌دهد؛ بلکه انسان را آنگونه که مقتضای سازمان است وارد سازمان می‌کند.

در زمان قاجاریه، ایران ... سوژه‌ای است که به چنگ تمدن جدید افتاده است؛ در مثال شبیه کسی که دیگری با خودرو او را می‌ترساند، تعقیب می‌کند یا زیر می‌گیرد، و همین می‌شود اولین آشنایی او با خودرو.

ایرانیان در آن زمان استعمال اسلحه آتشین را خلاف دلیری و جوانمردی می‌شمردند و تا مدت‌ها پس از آن نیز به‌کاربردن چنین سلاح خونریز و وحشتناکی را علیه افراد بشر عملی پرشرم می‌دانستند...

بسیاری از تاریخ‌پژوهان قدیم و جدید معتقد بوده‌اند که عثمانیان به علت استفاده از سلاح‌های آتشین، نه تنها تفنگ و به ویژه توپ، در چالدران پیروز شدند. بنا بر یک اسطوره دیرپا، صفویه با سلاح‌های آتشین آشنا نبودند و اینگونه اسلحه را تنها در آغاز قرن هفدهم میلادی که شاه عباس در نبرد با عثمانیان پیروز شد به کار گرفتند. اکنون شواهد تاریخی این افسانه را از میان برداشته‌اند. سلاح آتشین از جمله توپ در ایران پیش از شاه اسماعیل در محاصره، از جمله محاصره قلعه شیروان به دست پدر خود شاه اسماعیل، شاه حیدر، به کمتر رفته‌بود. اما برخی تاریخ‌پژوهان گفته‌اند نیروهای قزلباش در میدان نبرد اسلحه آتشین به کار نمی‌بردند؛ زیرا این کار را ناجوانمردانه، و در مقایسه با حمله سواران با تیر و کمان بزدلانه می‌دانستند. ممکن است در این توضیح حقیقتی نهفته باشد...