بریده‌های کتاب محمدرضا نصیری

علی همیشه می‌گفت به نیروهایم در شب عملیات می‌گویم: برادران من! باور کنید که دنیا، قرارگاه نیست، معبری است که آدمی از آن عبور می‌کند تا به مقصد اصلی برسد. آنان که با اندیشه مرگ زیسته‌اند، همیشه در نگاه‌شان تصویری روشن و زیبا از مرگ و آخرت ترسیم شده است. به خصوص آنان که در زمره اولیاءالله‌اند و عند ربهم یرزقون!

آن وقتی کسی می‌تواند بگوید من به خدا مومن و معتقدم، که زندگی او و متن واقعیت وجود او، با آن کسی که منکر خداست، تفاوتی داشته باشد. آن کسی که امروز منکر خداست، عملش با عمل آن کسی که مدعی خدایند چه تفاوتی دارد؟ هر دو ظلم می‌کنند. هر دو در مادیات تا خرخره غرق شدند. هر دو برای این چند صباح زندگی، چند روز دیگر بیشتر نفس زدن و دو لقمه‌ای خوردن و فضا را متعفّن کردن، برای دو صبا بیشتر راحت زیستن، حاضرند همه فضیلت‌ها را زیر پا بگذارند. منتها این یکی صاف می‌گوید من به خدا معتقد نیستم، آن دیگری مدعی است که به خدا معتقد است. این چه جور ایمانی است؟

هنوز معناها را ندیده، به کلمه ها رسیده‌ایم و به جای همپایی و همراهی، کلمه‌ها را به یکدیگر هدیه داده‌ایم مطالب را بسته‌بندی شده برای هم پرت کرده‌ایم...

رحم خدا را، رحمت پروردگار را، رقیب عمل کردن و جایگزین عمل کردن می‌دانیم. آیه قرآن برعکس است؛ می‌گوید عمل کنید، اطاعت کنید، شاید مورد رحمت پروردگار قرار بگیرید.

و ما هم آفریده شتاب ها هستیم و فرزند حادثه ها. و این است که از قرآن بهره نمی‌گیریم... چون خدای قرآن، نه با شتاب، که در جای خود آیه ها را نشان می‌دهد... و از شتاب ما شتابی نمی‌گیرد...

تو نمی توانی حقیقت را به چهره مریضت پرتاب کنی. تنها حقیقت راستین، حقیقتی است که خودمان کشفش کنیم.

در جنین انسان، نه ریه ها نفس می کشند و نه چشم ها می بینند، پس جنین برای هستی ای آماده می شود که برایش قابل تصور نیست. پائولا برای پسرش نوشته بود:« آیا ما هم نباید خود را برای هستی ای فراتر از فهم‌مان و حتی فراتر از رویا هایمان آماده کنیم؟»

انسان بیش از آنکه از مرگ بهراسد، از انزوای محضی که مرگ را همراهی می کند، می ترسد.

مرگ رویدادی خنثی است که ما یاد گرفته ایم رنگ ترس بر آن بزنیم.

در اصل هر آدمی تو دنیا تنهاست. این سخت است. ولی این جوریه دیگه و ما باید با این مسئله روبه‌رو بشیم.