بریده‌های کتاب مـآهَـک🌱

در نبردی بودم که نمی توانستم در آن پیروز شوم، زیرا این بار دشمن از درون خودم بیرون می آمد و تاریکی و عذابی بی انتها بود.

جسم سریع تر از ذهن درمان می شود، زیرا زخم های درون مان دیده نمی شود و به آسانی هم درمان نمی پذیرد.

گذشته رو چراغ راه حال کن. از اشتباه هایی که کردی درس بگیر و نذار نقطه ضعفت بشن

گاهی اوقات دوست داشتن یعنی کسی رو رها کردن. نه به خاطر اون، بلکه به خاطر خودت.

اگه خوب به حرف هام فکر کنم، دیگران حرفم رو جدی تر می گیرن

سکوت زبان اندوه ما بود

اشک ها از عمیق ترین احساسات ما شکل می گیرن؛ از احساس هایی مثل شادی یا غم. این احساس ها بخشی از وجود ما هستن.

بدترین ترس های ما آن هایی هستند که سعی در خاموش کردنشان داریم.

<< ستاره کوچولو، مواظب باش. ستاره ها توی تاریک ترین شب ها روشن تر از همیشه می درخشن.>>

خشم و اندوه هیولاهای سیری ناپذیری هستن که قلب و ذهن آدم رو می بلعن.

هیچ کس به خوبی کسی که باور داره حرفش حقیقته، دروغ نمیگه

من با تمرکز بیش از حد روی یک نهال، از دیدن جنگل غافل مانده بودم

بعضی وقت ها کسایی که فکر می کنن برنده شدن، بزرگ ترین بازنده ها هستن

اگه خوبی آدم ها رو نبینی، ممکنه هیچ وقت متوجه ارزش هایی که در وجود اون ها هست نشی

غریزه ای که احساس در اون دخالت نداره، می تونه راهنمای خوبی باشه

تازه فهمیده بودم که تنها راه رفتن به سوی آینده، کنار آمدن با گذشته و پشت سر گذاشتن آن بود

عشق شعله ای نبود که آدم به میل خود بتواند خاموشش کند

توی جنگ مرز بین حق و ناحق مشخص نیست

حرف ها قدرت داشتند؛ آنها ذهنیت دیگران را درباره مان شکل می دادند

وقتی احساسات بر من غلبه می کردند نمی توانستم درست فکر کنم، این نقطه ضعفم بود.