بریده‌های کتاب مریم

ذهنی اصیل بلد است خواندن را مقهور فعالیت شخصی ذهن خود کند. خواندن برای او دیگر چیزی نیست مگر اصیل ترین، به ویژه اصالت بخش ترین سرگرمی ها زیرا تنها با خواندن و دانستن است که ذهن "ادب و آداب" ذهن را فرا می گیرد.

خواندن دروازه حیات فکری است؛ می تواند ما را به آن هدایت کند، اما برسازنده آن نیست.

دانایی ما جایی آغاز می شود که دانایی نویسنده به پایان می رسد.

راستش داستان نویس یا شاعری که بیشتر از هزار کتاب در کتاب خانه اش داشته باشد مشکوک است. از خودم می پرسم چنین آدمی برای چه می نویسد. تنها مقصود نوشتن تسکین درد فقدان چیزی خواندن است. وقتی جای خالی، جای خالی کتابی خاص، را در کتاب خانه مان می بینیم دلیل کافی داریم که قلم برداریم و به برازنده ترین شکل ممکن خودمان آن را بنویسیم. نوشتن برای جبران ماستی ها. نوشتن برای استمرار خواندن.

باید از زندگی خلاص شد؛ باید با زندگی رو به رو شد، باید آن را پس زد؛ سپس مسحور شده بر اساس شرایط جدید آن را پذیرفت. و همین‌طور، همین‌طور ادامه بدهی تا به چهل‌سالگی برسی، وقتی یگانه مشکل این است که چطور هر چه محکم تر بر چیزی که خیلی لغزنده است و بی‌نهایت خواستنی، چنگ بیندازی.

و آدمی بر بال بلا هرگز دو پرّ یکسان نمی یابد.

پرومتئوس، قهرمانی که حاضر به پذیرش و تسلیم شدن در برابر خطاهای قدرت مسلط نیست.

امروز به این نتیجه رسیدم که در زندگی و برای زنده ها باید شجاع بود... اما حیف که دیر به این فکر افتادم. بگذارید به جبران این نادانی، در مرگ شجاع ها خوب گریه کنیم.

به صبر کوش تو ای دل که حق رها نکند چنین عزیز نگینی به دست اهرمنی

کاش دنیا دست زنها بود، زنها که زاییده اند یعنی خلق کرده اند و قدر مخلوق خودشان را می دانند. قدر تحمل و حوصله و یکنواختی و برای خود هیچ کاری نتوانستن را. شاید مردها چون هیچ وقت عملا خالق نبوده اند، آنقدر خود را به آب و آتش می زنند تا چیزی بیافرینند. اگر دنیا دست زنها بود، جنگ کجا بود؟