بریده‌های کتاب محمدرضا

خیانت قصه تلخی است اما از که می نالم ؟ " خودم " پرورده بودم در حواریون یهودا را

بین ماهی های اقیانوس و ماهی های تنگ هیچ فرقی نیست وقتی چاره ای جز آب نیست !

بدبختانه انگار او هم مثل بقیه آدم ها بود : فقط زمانی پیشگویی ها را باور می کرد که درباره خودش باشند ؛ شکاک ترین طرفداران دکارت هم فال خودشان را باور می کردند.

خیلی جای تاسف به نظر می رسید که در دنیایی که این همه مردم وقت زیادی خود را نمی دانند چه کنند ، یک ساعت وقت برای آدم بدبختی که آنقدر محتاج آن است، به دست نیامده باشد.

پس چه کرده اند که اینطور باید قصاص پس بدهند ؟ هیچ. تنها گناهشان این است که تخم و ترکه نژاد احمق انسان هستند...

ثروتمندان جز خودشان به فکر هیچ کس نیستند. فقط فقرا نسبت به فقرا احساس همدردی می کنند و به درد آنها می رسند. فقرا و خدا.

نمی شود در خدمت دو خدا بود ! نمی شود در آن واحد هم ترامواها ( نوعی واگن قطار ) را تمیز کرد و هم سرنوشت گدا های اسپانیایی را روشن کرد !

_ چه چیز وادارت می کند خیال کنی که کارگری؟ * حتما هستم. چون سرمایه دار که نیستم

اگر به سگی روی میز غذا بدهید، بعد نه با عشق می توانید از شرش خلاص شوید و نه با پول