بریده‌های کتاب مهلا میرزائی

ما نمی‌توانیم چیزی را درک کنیم، یا ببینیم و خود، آن نباشیم.

ما همگی موجوداتی پیچیده از طیف‌های خاکستری هستیم که هم می‌توانیم کارهای شگفت‌انگیز انجام دهیم، هم کارهای هولناک ولی مهم‌تر این است که می‌توانیم تغییر کنیم، زیرا مثل ستارگان در آسمان ثابت نیستیم، بلکه به مانند رودخانه‌ای جاری به سوی افقی نامعلوم همواره در حرکتیم.

وقتی آدم به چهره مرگ نگاه کند، هر لحظه از زندگی، پیروزی به حساب می‌آید؛ امیدی تازه و شروعی نو.

می‌دونی، خوشبختی واقعی درون آدمه و از احساس رضایت سرچشمه می‌گیره.

حتما راه دیگری وجود داشت. اگر باور می‌کردم که چاره‌ دیگری نیست، دست از جست‌وجو برمی‌داشتم و آن‌وقت بدون شک شکست می‌خوردم.

بااین‌حال، آدم نمی‌تواند سرنوشت را مقصر انتخاب‌های خود بداند. وقتی پاداش اعمالمان متعلق به خودمان است، پس چاره‌ای نداریم جز اینکه پیامدهای ناخوشایند اعمالمان را هم بپذیریم. همین‌ چیزهاست ‌که ما را شکل می‌دهد و می‌سازد.

عشق یه موهبته، نه مالکیت. ما حتی نمی‌تونیم همیشه احساسات خودمون رو مهار کنیم، چه برسه که بخوایم مهار احساسات افراد دیگه رو به دست بگیریم. گاهی اوقات دوست داشتن یعنی کسی رو رها کردن. نه به خاطر اون، بلکه به خاطر خودت.

شاید کسانی که بیشتر از همه باعث شادی‌مان می‌شوند، کسانی باشند که غمشان بیشتر از همه به ما لطمه می‌زند.

وقتی عظمت عمیق باشه، دلیلی برای ترسیدن از جریان‌های سطحی وجود نداره.

ابراز نفرت فایده‌ای نداشت جز رضایت کوتاه مدت و دشمنی طولانی.

ولی بودن کنار یه دشمن عیان، از دوستی که هر لحظه ممکنه نظرش رو درباره‌ت عوض کنه بهتره.

مادرم محکم دستم را فشار داد. "همین که عزیزانمون درکمون کنن و بدونن دلیل ما برای کارهامون چیه کافیه."

شینگ‌ین، می‌دونم که زیاد سختی کشیدی و آسیب دیدی، اما اگه به همه شک داشته باشی، بالاخره شکت یه جایی به یقین تبدیل می‌شه، هر چند مطمئن باش باز هم ناامید می‌شی. گاهی اوقات بی اعتمادی به دیگران فقط باعث می‌شه که اون‌ها هم به تو بی‌اعتماد بشن. اگه خوبی آدم‌هارو نبینی، ممکنه هیچ‌وقت متوجه ارزش‌هایی که در وجود اون‌ها هست نشی.

وقتی که نیازهای ما برآورده نمی‌شود، نمی‌توانیم انگشتمان را به سمت شخصی دیگر گرفته و بگوییم که "تو باید تغییر کنی". بهتر است این سوال را از خودمان بپرسیم: 《من باید چه کارهایی انجام دهم که مطمئن شوم نیازهایم بهتر برآورده می‌شوند؟》

در هر فرصتی که احتمال گرفتن نتیجه مثبت وجود دارد، احتمال شکست و تجربه یک احساس دردناک نیز وجود دارد.

کلید درمان شدن این است: پی بردن به قدرت ذهن و بدن با به چالش کشیدن محدودیت‌های آنها‌.

مهم نیست چقدر درهم شکسته، خارج از کنترل، خسته و درمانده هستیم؛ تغییر همچنان امکان‌پذیر است.

برخی از ما هرگز نمی‌ایستیم تا با خود فکر کنیم: آیا این واقعا من هستم؟

قدم‌های کوچک، ولی مستمر، راه رسیدن به تحول واقعی است.

ژنتیک سرنوشت ما را تعیین نمی‌کند.