بریده‌های کتاب محمدباقر توکلی

انسان هم ویرگولی است بین تولد و مرگ.

آن قدر در صلح زندگی کرده‌اند که هنوز جنگ را کاملا باور ندارند. کم‌کم یاد می‌گیرند و از بهت درمی‌آیند.

هدف این کتاب این است که به خوانندگان کمک کند تا بیاموزند هنگام مرور یک کتاب چگونه به آن بنگرند و البته چگونه به مرورهای دیگر بنگرند تا بیاموزند که مولفها های اصلی یک مرور خوب کدام‌اند و مرورها باید درباره کتاب مورد بررسی چه چیز به شما بگویند.

خدایا، مرا بیرون آوردی از جایی که من دوست‌تر داشتم از همه جای‌ها. اکنون مرا جایی مسکن ساز که تو آن را دوست‌تر داری از همه جای‌ها.

نِگَه کردم به درجاتِ نمازکنان و درجاتِ صائمان و درجاتِ زاهدان و درجاتِ صابران و شهیدان. در آن میان، دو کوشک دیدم یکی از زبَرجَد سبز و یکی از یاقوت سرخ، چُنان که از بیرونِ آن درونِ آن پدید بود. در همه درجاتِ شهیدان هیچ کوشکی از آن بلندتر نبود. گفتم: «یا جبریل، آن که راست که من خود را بازان حالی می‌یابم؟» گفت: «یکی از آنِ فرزندِ توست: حسن، شهیدگشته به زهر، و دیگر به نامِ فرزندِ تو، حسین، شهید کربلا.» مرا دل درپیچید. بگریستم... (هرگز در بهشت کس بِنَگریست، مگر رسول آن شب برای حسن و حسین.)

تو را که داند؟ تو را هم تو دانی. تو را نداند کس. تو را تو دانی و بس.