بریده‌های کتاب Hengameh

افرادی هستند که وقتی می‌خواهند ترکت کنند، تیزترین سلاحشان را به رویت می‌کشند. شاید این را تجربه کرده باشیم. این کار را می‌کنند تا با دقتی به اندازه‌ی صمیمیت بینمان، حساس‌ترین بخش وجودمان را تکه تکه کنند. نمی‌خواهم مثل تو با سرافکندگی زندگی کنم. تو را ترک می‌کنم تا بتوانم نفس بکشم. میخواهم زندگی کنم نه اینکه نیمه جان باشم.

گاهی اوقات محبت بیش از حد هم به اندازه‌ی بی‌محبتی زیان‌آوره

اگه احساساتت رو نشون بدی توی این حرفه دووم نمیاری. مهم نیست خشمه، ناراحتیه، یا پشیمونی. مهم‌ترین چیز اینه که نذاری توهینا روت تاثیر بذاره؛ مخصوصا اینکه تو زنی، یعنی اکثر اوقات باید اونا رو نشنیده بگیری.

چه اهمیتی دارد که ده سال از عمرت را نابود کنی یا چهل و پنج سال را! در هر حال ذات حقیقی زندگی ساییدگی و نابودی تدریجی و مداوم است که تنها ردها های محوی از آنچه بوده بر جای می‌گذارد؛ درست مثل خطوط گچی روی تخته سیاه.

من برای این اتفاق آمادگی نداشتم هیچ‌کس مرا برای این اتفاق آماده نکرده بود. چرا باید چنین حسی را تجربه می‌کردم؟ چرا باید این خاطره یادم می‌ماند؟