بریده‌های کتاب hedgehog

چرا بعضی از دخترها باید همه چیز گیرشان می‌آمد و بعضی دیگر هیچی؟ عادلانه نبود.

کاش می‌توانستم خانه خودم را داشته باشم مهم نیست چقدر کوچک و حقیرانه باشد فقط مال خودم باشد.

من حتی استعداد پیدا کردن دوست را هم ندارم.

ولنسی با اندوه فکر کرد که چه احساسی دارد که یک نفر آدم را بخواهد، که به او احتیاج داشته باشد. هیچ کسی در تمام دنیا به او احتیاج نداشت یا اگر یک دفعه از دنیا محو می‌شد، هیچ کسی کمبودی در زندگیش احساس نمی‌کرد.

به ناچار مثل همیشه به حقایق تن داده بود. او یکی از آدم‌هایی بود که زندگی همیشه از کنارشان می‌گذرد. این یک واقعیت تغییر ناپذیر بود.

ترس، ترس، ترس، هیچ‌وقت نمی‌توانست از دستش فرار کند مثل تار عنکبوتی پولادین او را می‌بست و به دام می‌انداخت.

همیشه همینجوری می‌مانم، می‌دانم. کاری از دستم بر نمی‌آید. نمی‌دانم چه احساسی دارد که دائم لرز به تن آدم نباشد.

با تلخی فکر کرد که در تمام طول زندگیش همیشه از چیزی ترسیده بود.

خواندن کتاب‌هایی که ذهن و دین را پرورش می‌دادند مشکلی نداشت و حتی تحسین برانگیز هم بود اما کتابی که لذت بخش بود خطرناک به شمار می‌رفت.

به نظر می‌رسید که اصلاً در ذاتش روحیه سرکشی ندارد.

مجبورم به زندگی کردن ادامه بدهم چون نمی‌توانم از آن دست بکشم شاید مجبور بشوم ۸۰ سال زندگی کنم خیلی وحشتناک است که مجبوریم اینقدر زندگی کنیم فکرش حالم را به هم می‌زند.

لحظه‌ای که یک زن متوجه می‌شود هیچ دلیلی برای زندگی کردن ندارد، نه عشق، نه وظیفه، نه هدف و نه امید، لحظه‌ای به تلخی مرگ است.

از وقتی که به یاد داشت زندگیش یکنواخت و خاکستری بدون حتی لحظه‌ای به رنگ زرشکی یا ارغوانی بود. آینده را هم تا آنجا که می‌توانست ببیند، مطمئناً قرار بود به همین منوال سپری کند تا اینکه در نهایت به برگ کوچک پژمرده و تنهایی بر شاخه‌ای از درختی زمستانی تبدیل شود.

ولنسی که در زندگی واقعی خیلی ترسو سر به زیر و مظلوم بود از هر فرصتی به نحو احسن برای گشت و گذار در خیال پردازی‌هایش استفاده می‌کرد.

آدم‌ها فقط در صورتی که مقاصد شومی داشته باشند دوست دارند تنها بمانند.

تنها نکته‌ای که ولنسی راجع به اتاقش دوست داشت این بود که اگر می‌خواست می‌توانست شب‌ها تنهایی در آن گریه کند.

گفت: «آدم تا داستان نخواند معنی زندگی را نمی‌فهمد»

محبوبیت از همه ثروت‌ها شیرین‌تر است.

زندگی چقدر مکافات دارد؟

دکترهای تهران، دکترهای آلمان یا اسرائیل. می‌گویند دستشان شفاست آیدین می‌گفت: «می‌گویند دست به هر چیز بزنند خاکستر می‌شود. برای همین است که دنیا را به گند کشیده‌اند.»