بریده‌های کتاب حنانه احمدی

همین زوائدِ بیرون از حدِ ضرورت است که انسان را به بردگی میکشاند.

بسیار سخت است که انسان دیدار و مصاحبتی را که چند روز با آن انس گرفته و لذت جان و آسایش تن خود را در آن یافته، ترک کند.

رژیم پهلوی بر محور جدایی میان دین و جامعه بنا شده بود.

به راستی در آغوش کشیدن وطنی که دزدیده شده، چه حزن شیرینی داشت!

مرگ با عزت بهتر از زندگی با ذلت است.

خوف خفت می‌آورد.

غرق شدن در مبارزه به تدریج شکل و شمایل مبارز را عوض می‌کند. گاه باید به خود بیاید و مبدأ و مقصد را مرور کند و اصول را به خود تذکر دهد تا شبیه دشمنش نشده باشد.

ترس گاهی ناشی از جهل است و گاهی نتیجه‌ی شعور بالا و درک عمیق.

آرمان ما مرگ ندارد؛ فقط زمان، آن را از دوش گروهی برمی‌دارد و بر دوش گروه تازه نفسی می‌گذارد.

گویی زمان نیست که می‌گذرد. درک گذر زمان وقتی میسر است که جزئی از اشیایی باشی که محکوم به حکم زمان‌اند. اما من، انگار که معدوم بودم؛ لامکان و لازمان؛ نه متعالی و نه پَست؛ که عاشق بدون معشوق، همه چیز را فاقد است، حتی خود را. گم کرده معشوق فاقد همه چیز است؛ حتی فاقد زمان و فاقد مکان.

تو نمی‌توانی و نخواهی توانست از ابتلا رها شوی؛ نه تو و نه هیچ‌کس دیگر. ابتلا قوت غالب بشر است و هرکس از این قوت بی بهره شود، از آدمی می‌میرد و به حیوان سرمی‌زند. بلای خود را در آغوش بگیر و بفشار؛ آن‌گونه که با آن در هم بیامیزی. او از آن توست و تو از آن او. و این مقام رضاست.