بریده‌ کتاب‌های حنانه احمدی

خوف خفت می‌آورد.

غرق شدن در مبارزه به تدریج شکل و شمایل مبارز را عوض می‌کند. گاه باید به خود بیاید و مبدأ و مقصد را مرور کند و اصول را به خود تذکر دهد تا شبیه دشمنش نشده باشد.

ترس گاهی ناشی از جهل است و گاهی نتیجه‌ی شعور بالا و درک عمیق.

آرمان ما مرگ ندارد؛ فقط زمان، آن را از دوش گروهی برمی‌دارد و بر دوش گروه تازه نفسی می‌گذارد.

گویی زمان نیست که می‌گذرد. درک گذر زمان وقتی میسر است که جزئی از اشیایی باشی که محکوم به حکم زمان‌اند. اما من، انگار که معدوم بودم؛ لامکان و لازمان؛ نه متعالی و نه پَست؛ که عاشق بدون معشوق، همه چیز را فاقد است، حتی خود را. گم کرده معشوق فاقد همه چیز است؛ حتی فاقد زمان و فاقد مکان.

تو نمی‌توانی و نخواهی توانست از ابتلا رها شوی؛ نه تو و نه هیچ‌کس دیگر. ابتلا قوت غالب بشر است و هرکس از این قوت بی بهره شود، از آدمی می‌میرد و به حیوان سرمی‌زند. بلای خود را در آغوش بگیر و بفشار؛ آن‌گونه که با آن در هم بیامیزی. او از آن توست و تو از آن او. و این مقام رضاست.

انسان، اگر واقعا انسان باشد، به خانه نیاز دارد نه فقط به خوابگاه یا سرپناه که او را از باد و باران و سرما و گرما پناه دهد. انسان به خانه نیاز دارد و خانه جایی است که تن می‌آساید و روح به سکون می‌رسد.

از کتاب خدا چنین می‌فهمم که هر امامی فتنه‌ی قوم خویش است. می‌آید و فرامی‌خواند، آن وقت خدا به انتظار می‌نشیند تا پاسخ قوم را به فرستاده‌ی خود ببیند. سرانجام یا نصرت می‌کند یا انتقام می‌گیرد.

... و این اوست که لحظه‌ها را آن‌گونه که اراده می‌کند، کنار هم می‌گذارد و تاریخ را شکل می‌دهد. لحظه ها ظرف تحقق اراده‌ی الهی‌اند. او تکلم می‌کند و آنچه باید بشود، می‌شود؛ در هر نقطه از زمین، در هر نقطه از زمان، در هر نقطه از آفرینش.

آینده را در آینده خواهیم ساخت. آینده با قدم‌های ما روشن خواهد شد، هرچند از هم اکنون در تاریکی مطلق باشد. تنها شرطش این است برای قدم هایی که برمی‌داریم، دلیلی پاک و قابل دفاع داشته باشیم.

استدراج آغاز تباهی است. همه چیز به تدریج تغییر می‌کند.

من از زیاد شدن تعداد نفوس آدم‌های رذل می‌ترسم.

خداوند فراموشی را خلق کرد تا رنج‌ها خاطره نشوند بلکه در ظلمت عدم فرو روند و جای خود را به آرامش بدهند. اما نباید خاطرات را مخدوش کرد. با مخدوش شدن گذشته، آینده‌ای وجود نخواهد داشت. آینده درختی است که در باغ گذشته می‌روید و ثمر می‌دهد.

تو وابسته بودی و من عاشق. به گمانم عشق شدیدتر از وابستگی‌ است. به گمانم رها شدن از وابستگی آسان‌تر از رها شدن از بند عشق باشد. به گمانم رها شدن از وابستگی محال نیست و رها شدن از عشق محال است.