بریده‌ کتاب‌های Hani

شیر با آن عظمت اگر صبح زود بلند نشود و دنبال آهو سگدو نزند، از گشنگی می‌میرد. آهو اگر ندود، تند ندود، خودش را از این‌ور به آن‌ور پرت نکند با کله به زمین نخورد و تند پا نشود و ندود. تا عصر زنده نمی‌ماند. هم شیر باید بدود و هم آهو.

روی شاخه‌ی درخت توت کلاغی نشسته و با خود فکر می‌کند که: "این مردُم چرا می‌دوند، کجا می‌خواهند بروند؟." کلاغ آدم نیست که بداند، صبح تا شب باید بدود.

حرف من، این است. انسان به دنیا آمدم، و شما جناب استاد فرمودید در وجود هر انسانی شاعری پنهان شده. سرچشمه‌ی شعر در وجود همه هست. فقط باید بجوشد. شاعر بخروشد و شعر خود را در جویبار زندگی رها کند.

انتخابِ واکنشِ "فرار": (عقب‌نشینی، تسلیم شدن، رها کردن، تسلط بر چیزی یا کسی، موافقت، اجتناب، وفق یافتن و کنار کشیدن) و نیز انتخاب واکنش "مبازره": (با زور صحبت کردن، بیش‌ازحد سخن گفتن، درها را محکم بستن، فریاد کشیدن، طعنه‌آمیز صحبت کردن، بیرون زدن از خانه، پرت کردن اشیا)، این مشکل را دارند که شما هیچ وقت قادر به حل مسائل‌تان نمی‌شوید، این طور نیست؟

ما وقتی به خودسازی می‌رسیم که به خودمان اجازه دهیم کسی باشیم که واقعاً هستیم، نه زمانی که دچار این نفرین شده‌ایم که تلاش بی‌عیب و نقص بمانیم تا مبادا از ما انتقاد کنند.

به قول فریتس پرل:" این تفاوت بین واقعی کردن خود و واقعی کردن تصویری که دیگران از شما دارند بسیار مهم است. ما اغلب فقط به خاطر ساختن تصویرمان زندگی می‌کنیم و فقط تعداد محدودی خود واقعی‌شان را می‌سازند. آدم‌های نوع اول، بیشتر تهی و پوچ به نظر می‌رسند چون به شدت مشغول طرح‌ریزی و ساختن خودشان با بایدها و نبایدهایشان هستند."

شکی نیست که تصمیمات ما دردناک هستند چون به یادمان می‌آورند که زندگی شامل موقعیت‌های محدودی است. ما تلاش می‌کنیم که با تصمیم نگرفتن، از این موقعیت چشم‌پوشی کنیم.

آدم وقتی خودش صدایی درمی‌آورد، هر جور صدایی باشد، کیف می‌کند. اما از صداهای دیگران خوشش نمی‌آید و فحش می‌دهد.

اقدس تنها دختری نبود که خواستگارش را این جوری امتحان می‌کرد. بیش‌تر دختران آبادی زن کسانی می‌شدند که شب در تاریکی بروند قبرستان و سر خاک تازه‌ترین عزیز درگذشته‌شان میخ بکوبند و برگردند.

اروین یالوم معتقد است: "فرد به‌طور کامل در برابر زندگی خودش مسئول است، نه فقط در برابر اعمال خود، بلکه در برابر کوتاهی‌هایش نیز مسئولیت دارد."

این داستان درباره مردی است که تصور می‌کند زندانی شده است. او در سلولی تنگ و تاریک محبوس شده و در حالی که روی نوک انگشتان پایش ایستاده و میله‌های پنجره کوچک زندان را که تنها منبع نور آنجاست، محکم گرفته است، تلاش می‌کند که خودش را به سمت بالا بکشد تا بتواند کمی از پرتوی نور خورشید را از میان میله‌ها ببیند. او هیچ‌گاه برای کشف قسمت‌های دیگر زندان تلاش نمی‌کند و تمام حواسش متوجه این است که آن کورسوی نور را به‌عنوان تنها منبع امیدبخش از دست ندهد. در نتیجه، هرگز متوجه نمی‌شود که درب زندان، در انتهای سلول، باز است و در واقع، او آزاد است که برود‌. او همیشه آزاد بوده است که هر وقت دلش بخواهد به سمت روشنی و نور برود.‌.. فقط اگر دلش می‌خواست برود.

اگر می‌خواهید زندگی پرمعنا و خوشایندی داشته باشید باید بپذیرید که در این شرایط قرار گرفته‌اید، چون: ▪️این انتخاب‌ها را داشته‌اید، ▪️آزادانه انتخاب کرده‌اید، ▪️در نتیجه مسئول شرایط بغرنجی هستید که گرفتارش شده‌اید.

مشکل اینجاست که بسیاری از ما خود را با این باور که هیچ انتخابی در زندگی نداریم، قانع می‌کنیم.

بعضی از آدم‌ها در دوراهی‌ای ایستاده‌اند و هیچ‌کدام را انتخاب نمی‌کنند، چون نمی‌توانند هر دو مسیر را با هم انتخاب کنند و به این تصور دل خوش کرده‌اند که اگر به اندازه کافی منتظر بمانند، هر دو مسیر سرانجام یکی می‌شوند و بنابراین هر دوی آن‌ها در دسترس‌شان قرار می‌گیرد.

از راهبی در قرن هفدهم میلادی، نقل شده که لحظاتی قبل از مرگش گفت: "وقتی به بهشت بروم، آن‌ها از من نخواهند پرسید که چرا موسی نبودی؟ بلکه از من می‌پرسند که چرا آن کسی که می‌توانستی باشی، نشدی؟"

ترس مانع از این می‌شود که تصمیم نهایی را بگیرید. ترس از: ▪️اشتباه کردن ▪️ناراحت کردن دیگران یا تحمل نارضایتی به آنها ▪️ناشناخته‌ها

شنیده‌اید که هرکس تا سی‌و‌پنج سالگی ازدواج کرد، کرد. نکرد، هرگز نمی‌کند. هرکس تا چهل‌وپنج سالگی پولدار شد، شد. نشد، دیگر نمی‌شود. هرکس تا پنجاه سالگی رئیس شد، شد‌. نشد دیگر نمی‌شود. هرکس هم تا شصت‌وپنج سالگی مُرد، مُرد‌. نمرد دیگر نمی‌میرد.