بریده‌های کتاب حبیب

اصلا بدایش مهم نبود این کار چقدر غیرعملی و بی استفاده است، حتی برایش مهم نبود که کسی رمان او را نخواند . فقط میخواست این کار را انجام دهد.

الدنیا ضُحکهُ مُستعبر ؛ دنیا مضحکه ای گریه انگیز است

قوانین قلب ندارند ...

همه چیز برای مردنم آماده بود ، الا عزرائیل .

اگر میمردم و یکبار دیگر او را نمیدیدم چه ؟ می شدم دلتنگ ترین مرده دنیا

شاید روزی دلتنگ همین سکوت های دونفره شوم.

چقدر بدبین شدن به آدم هایی که تا دیروز می توانستی سر اسمشان قسم بخوری و یا هروقت نیاز به کمک داشتی بی منت دستی که به سمتشان دراز کردی را می گرفتند و کمک حالت بودند . حال آدم را بد می کند .

آدم مدت کوتاهی جوان زندگی می کند و سال های زیادی پیر خواهد بود ...

شمس؛ من با آنها دعوا نمیکنم ، با نفسشان دعوا می کنم .

آه من العشق. قبل از عشق، بعد از عشق...

مگر ممکن است جهنمی بدتر از عذاب مردی باشد که گناهانی بسیار بزرگ مرتکب شده و وجدانش مثل موشی گرسنه مغزش را می جود؟

گذشته گرداب است، بی سر و صدا آدم را به درون خودش می کشد.

اگر چشم انتظار احترام و توجه و محبت دیگرانی ، ابتدا این ها را به خودت بدهکاری . کسی که خودش را دوست نداشته باشد ممکن نیست دیگران را دوست بدارد. خودت را که دوست داشته باشی، اگر دنیا پر از خار هم بشود ، نونید نشو چون به زودی خارها گل می شود.

در مورد چیزهایی که ننیخواهی بدانی ، هر قدر کم تر بدانی ، همان قدر کمتر دلت به درد می آید، همانقدر کمتر عذاب می کشی، اینطوری که به قضیه نگاه کنی ، نادانی آن قدر ها هم بد نیست .

ریا و بازی باعث شادی نی شود . برعکس، دانستن حقایق ، سنگینی و غم بر دل می نشاند.

قاعده پانزدهم؛ خدا هر لحظه در حال کامل کردن ماست چه از درون و چه از بیرون . هر کدام ما اثر هنری ناتمامی است. هر حادثه‌ای که تجربه می‌کنیم ، هر مخاطره‌ای که پشت سر می‌گذاریم برای رفع نواقصمان رح‌ریزی شده است زیرا اثری که انسان نام دارد در پی کمال است.

شمس تبریزی گفت ؛ << انسان باید عقلش را کودکی گرسنه و محتاج بداند و با قاشق علم سیرش کند. اما همان‌ طور که بعضی غذاها برای کودک سنگین است ، بعضی آگاهی ها هم برای عقل سنگین است >>

در گذشته های دور ، در آغاز زندگی ام یک نقطه ی روشن وجود داشت و بعد از آن پیوسته رو به ظلمت پایین می روم و پیوسته بر سرعت سقوطم افزوده می شود.