بریده‌های کتاب حـوریـا

حسین آماده است با نگاهش، لبخندش، صدایش و در نهایت شمشیرش، هر آنچه درد است از تن بی رمق دنیا بزداید، تا خون عشق در تمام رگ‌های آفرینش دوباره جاری شود، تا روشن شود دوباره این ظلمت به نور عشق، به نور خدا...

آری حسین همان سفینه‌ نجاتی است که ساحلش نه بر زمین که بر آسمان است، در حریم آفتاب، در حضور خورشید، آنجا که به ساحتش راه نمی‌یابی مگر با ذوب گشتن و از میان رفتن.

حسین آمده تا برود، تا ببرد، حسین همه چیزش فرق می‌کند...

وقتی می‌کوشیم از آن‌چه هستیم بهتر باشیم، همه چیز در پیرامون ما نیز بهتر می‌شود.

گفت:«دارم می‌روم و می‌خواهم بدانی که برمی‌گردم و تو را دوست دارم چون...» فاطمه به میان حرفش پرید:« چیزی نگو. دوست داری چون دوست داری. برای عشق ورزیدن هیچ دلیلی وجود ندارد»

جنگجویان تنها در ″اکنون″ می‌زیستند، چون ″اکنون″ سرشار از شگفتی‌ها بود و می‌بایست به چیزهای بسیاری توجه می‌کردند.

گاهی نمی‌توان مانع جریان رود زندگی شد.

و هنگامی که آرزوی چیزی را داری، سراسر کیهان همدست می‌شود تا بتوانی این آرزو را تحقق بخشی.

آدم از مصیبتِ خیلی بزرگ، حرف نمی‌زنه.

فساد، فرزند بطالت است.

سکوت، یک‌جور موریانه است که بی‌صدا می‌جَوَد و قلب آدم را سوراخ می‌کند.

در میهن اومیاسیاکو می‌گویند:«انسانِ مرگ آشنا، بی‌نیاز از تباه کردن روح است.»

محبّت مانند آبی است که به گیاه می‌رسد، اگر نباشد گیاه می‌خشکد و اگر بیش از حد شود ریشه‌ی گیاه می‌گندد و خراب می‌شود و گیاه می‌خشکد.

عشق نیرویی است که کارها را آسان می‌کند...