بریده‌های کتاب gobi

ما در جستجوی نمو نگاه کردیم و به آن قسمت رسید که مارلین داشت دنبال نمو می گشت و واقعا ناامید شده بود . آن وقت ، دوری به او گفت : ((می خوای بدونی وقتی زندگی کلافه ت میکنه ، چی کار باید بکنی؟.... فقط به شنا کردن ادامه بده . به شنا کردن ادامه بده . فقط شنا کن، شنا کن ، شنا کن.))

صدایش را رویه دلم احساس میکنم . این خوب نیست . صدا باید همانجا در گوش متوقف شود.

دوست دارم که آسمان ، اینطور حس کوچک بودن به من می‌دهد.

همه چیز در درونم به هم می ریزد ، طوری که انگار احساسات من مانند آب باعث شکستن یخی می شوند که با آن خودم را پوشانده ام.

او دید که چگونه ترس قلب آن ها را آلوده می کند و آن ها را از محبت یا دریافت عشق باز می دارد.

آنچه فلسفه می گوید کاملا درست است ، اینکه می گوید زندگی را باید از آخر به اول فهمید.

آینده هرچه باشد ، گذشته هنوز تمام نشده است

آگاهی قلموی چسبناک سربه راهی نیست که بر واقعیت کشیده شود

تا وقتی که به حفظ احساسات و عقاید شخصی ات اصرار داشته باشی در رنج و عذاب خواهی بود

اما بدبختی عجیب من این است که از بدبختی خود آگاه هستم همیشه از تمام مواهب زندگی بی بهره بوده ام ، به جز هوشیاری و آگاهی

آیا ریسمان های خاطرات آنقدر محکم او را به گذشته وصل می‌کردند که هویتش در جریان مداوم تجربه ها و وقایع دستخوش تغییر نشود ؟