بریده‌های کتاب فاطمه دستیار

هیچ راهی برای کمک کردن به او وجود ندارد؛ چون نمی‌خواهد کسی کمکش کند.

قبول کن که همیشه می‌خواهی مردم را از دام اشتباه‌هایشان بیرون بیاوری در حالی که بعضی از آنها دلشان نمی‌خواهد خلاص شوند.

با خاطره نوشتن، روحم را تخلیه می‌کنم. ولی هنوز نتوانستم علت آتش گرفتن قلبم را بنویسم تا شاید کمی آرام شوم.

گیلبرت عزیز! هرگز اجازه نده ترس و واهمه در قلبت رخنه کند و تو را به اسارت بگیرد. بیا پر دل و جرأت و ماجراجویانه به راهمان ادامه بدهیم. بیا به زندگی و همه ره‌آوردهایش روی خوش نشان بدهیم، حتی اگر در میانه‌ی راه با دشواری، حصبه و بچه‌های دوقلو مواجه شویم.

انسان همیشه می‌تواند اطرافش دیدنی‌ها یا شنیدنی‌های زیبایی را کشف کند.

این تصویر مرا یاد دورانی می‌اندازد که تصور می‌کردم... یعنی واقعاً اعتقاد داشتم که تار عنکبوت‌ها، رومیزی‌های پری‌هایند.

به هر حال گاهی اوقات بهتر است دنیا را به حال خود بگذاریم و همانطور که هست، قبولش کنیم.

هیچ‌کس آن‌قدر پیر نیست که نتواند لباسی را که دوست دارد، بپوشد.

ولی گیلبرت! هرگز اجازه نده زیادی بزرگ و عاقل شوی... آن‌قدر بزرگ که دیگر عقلت اجازه ندهد قدم به سرزمین افسانه‌ای بگذاری.

تو آن‌قدر به او نزدیکی که خوب نمی‌توانی درکش کنی. شاید غریبه‌ای که چند قدم دورتر ایستاده، او را بهتر و واضح‌تر ببیند و درکش کند.

چیزی در وجودش بود که باعث می‌شد با خیال راحت، اسرارت را برایش فاش کنی.

به قول یک نفر نفرت همان عشق است، فقط مسیر را اشتباه رفته.

«به نظر شما بد گفتن از مرده‌ها کار غلط... یا خطرناکی است؟» آنی گفت: نه، فقط... کمی بی انصافی است... مثل کتک زدن کسی که نمی‌تواند از خودش دفاع کند.

مردم کوبا قرار نگذاشته‌اند چیزی را تغییر بدهند و همین زندگی‌شان را سرخوشانه می‌کند. اینکه خوب است یا نه را نمی‌دانم، این را باید جامعه‌شناس‌ها بگویند. کوبایی‌ها برعکس ما هستند که در طول تاریخ به همه‌چیز کار داشته‌ایم و کار داریم. از سوراخ لایه اوزون تا حل بزرگترین مشکلات فلسفی بشر. اینجا اگر از یک پسر بچه پانزده ساله بپرسید که می‌خواهد چه‌کاره شود، آدم را با تعجب نگاه می‌کند. تعجب او از این بابت است که اصلاً در ذهنش نقشه‌ای برای این کار ندارد. در حالی که در ایران اگر از یک بچه پنج ساله همین سوال را بپرسید، نه تنها پاسخی مشخص می‌دهد، بلکه برای این تصمیمش یک تحلیل منطقی هم دارد.

اگر چشم‌هایمان را برای دیدن باز نگه داریم، قلب‌هایمان را برای عشق ورزیدن آماده کنیم و دست‌هایمان را برای جمع کردن به کار اندازیم، در این دنیا چیزهای زیادی برای ما وجود دارد...

اگر نمی‌توانی روشنایی یک چراغ الکتریکی را داشته باشی، حداقل به اندازه‌ی یک شمع نور بده.

مطمئنم زندگی بدون غم و سختی نمی‌تواند کامل و تمام عیار باشد. به نظر من ما فقط زمانی به آرامش درونی می‌رسیم که این حقیقت را قبول کرده باشیم.

طبعی که از خوشی‌ها نهایت لذت را می‌برد، در مقابل سختی‌ها بیش از همه می‌رنجد.

بعد از یک گریه‌ی مفصل دوباره سرحال می‌شوم و ایده‌های فیلسوفانه می‌دهم.

وطن هر کس جایی‌ است که عاشقش باشد.