بریده‌های کتاب عینکی.

یوزپلنگ دمش را تکان داد و گفت: «ای رفیق، همه‌ی ما مشکلاتی داریم. من خیلی پرحرفم. تو هم شبیه مقدار زیادی کره داخل کت و شلوار هستی.»

یوزپلنگ شانه بالا انداخت و گفت: «خب، زمانی که یک ساختمان رویم خراب شود چه انتظاری دارید؟ این‌که داخل آوار برقصم؟»

اگه فقط کارهایی رو که دوست داری انجام بدی، هیچ‌وقت پیشرفت نمی‌کنی. کارهایی که از همه سخت‌ترن اغلب ارزش بیشتری دارن.

همه ناراحتی‌های خودشون رو دارن. بعضی‌ها این ناراحتی رو نشون می‌دن و بعضی هم پنهونش می‌کنن؛ مثلا من خودم سعی می‌کنم حتی اگه دردناک هم باشه با مشکلات مواجه بشم، حتی شده قدم به قدم.

خسته بودم، نمی‌خواستم بجنگم.

کوچک که بودم از هیولاهای بدجنس توی قصه‌ها می‌ترسیدم. حالا کم‌کم می‌فهمیدم که به همان اندازه هم باید از لبخند بعضی‌ها و حرف‌هایی ترسید که از تیغ عمیق‌تر می‌بریدند.

برای چیزی گریه کن که ارزشش رو داشته باشه.

مادرم در آغوشم کشید و موهایم را نوازش کرد. سرم را پایین انداختم و نگاه نکردم، می‌ترسیدم نگاه کنم و رفتنش را ببینم؛ می‌خواستم آن لحظه تا ابد ادامه پیدا کند.

چگونگی درهم‌تنیدن ملودی‌ها احساسی را در من برمی‌انگیخت که قادر به توضیحش نبودم، حالا می‌خواست حس تارهای ساز زیر انگشتانم باشد یا آوازی که بر لبانم جاری می‌شد.

بعضی زخم ها ریشه در درون ما دارن. اون ‌ها بخشی از وجودمون هستن و ما رو شکل میدن.