بریده‌های کتاب عطیه نقوی

برای اولین بار، آرام آرام کاملاً فهمیدمش. دختر زیبایی که همه چیز را احساس می‌کرد. احساسات نقطه ضعفش نبود. احساساتش قدرتش بود.

من و او طور متفاوتی با مسائل روبه‌رو می‌شدیم و این کاملاً قابل قبول بود. قلب او کف دستش بود، ولی من قلبم را با زنجیری آهنین در اعماق روحم زندانی کرده بودم. بدنش هنوز میلرزید. بدون فکر آغوشم را برایش تنگ تر کردم و دختری که همه چیز را احساس می‌کرد، بیشتر از قبل به مردی که هیچ‌چیز حس نمی‌کرد، تکیه کرد.

عشق. احساسی که انسان را به اوج می‌رساند و به زمین می‌کوبد. حسی که انسان را به شوق می آورد و قلبش را می‌سوزاند. آغاز و پایان هر ماجراجویی.

هیچ دوستی ای تا ابد پایدار نیست، میرا. عاقبت یک روز آن‌ها که دوست صمیمی ما بودند، به طریقی دشمن از کار در می‌آیند؛ حتی اگر دشمنی شان از سر علاقه ی خیر خواهانه یا بی تفاوتی به ما باشد یا اگر آن قدر عمر کنیم که آدم بده‌ی داستانشان باشیم.

مامان همیشه می‌گوید لحظه‌ای که اجازه بدهی پای احساسات به جنگ و دعوا باز شود، باخته‌ای و من با همه وجودم دعا میکنم مادرم، که عوض خون یخ در رگ‌هایش جاری است، حق داشته باشد.