بریده‌های کتاب فاطمه نوروزی

علی (ع) می گوید هرکس از این چهار مطلب اجتناب بکند، سزاوار است که چیز ناپسندی برایش پیش نیاید. می فرماید: اَلْعَجَلَةُ وَ اَللَّجَاجَةُ وَ اَلْعُجْبُ وَ اَلتَّوَانِي (سستی).

مربی بزرگ هستی خداست و او دل‌های مشتاق را تنها نمی‌گذارد.

معیت در آخرت به تناسب تسلیم و وفا و تبعیت و معیت در دنیاست و این طور نیست که همه در روز قیامت زانو به زانوی پیامبر و امیرالمومنین (ع) باشند. چه بسا حضرت امیر (ع) برای برخی هر چند صد سال یک بار مهمان شود و برای کس دیگر هر روز و برای دیگری همیشه و هر لحظه.

وقتی از صحنه حق و باطل زمان خویش غایبی، هر کجا که خواهی، باش! ( در نکوهش حج گزاران، مفسران و همه کسانی که بهانه‌ای اینچنین برای یاری نکردن امام حسین علیه السلام داشتند )

کربلا با آن همه ظرفیت آدم سازی اش، اما برای بعضی ها نه تنها تقرب نداشت بلکه عامل سقوط شد! توفیق داشت روز عاشورا در کربلا باشد، چه لیاقتی! تازه روز عاشورای ۶۱ را هم درک کرد، چه سعادتی! امام را از نزدیک زیارت کرد، چه زیارتی! ولی حیف اسمش بد در رفت. همه به او می گویند: کربلایی شمربن ذی الجوشن! این که کربلایش است، باید حق داد که امروز هم هنوز این قصه در جریان باشد: اگر در تاریخ "مسجد ضرار" داشتیم، بعید نیست وجود "هیئت ضرارها".

شیطان مثل دزد است. دزد که به خانه خالی نمی‌زند؛ به جایی می‌رود که زر و سیم و اشیای قیمتی باشد. اهل ولایت دستشان پر است. شیطان با آن‌ها کار دارد.

اصغرم! زندگی از نگاه اینها نفس کشیدن و تکان دادن دست و پا بود و مرگ، توقف تپش قلب در زندان سینه. اما تعریف پدرت از زندگی با آنچه اینها به نام زندگی، دل بدان بسته بودند از زمین تا آسمانِ هفتم تفاوت داشت. حسین (ع) زندگی را به زنده مطلق گره زده بود و آنان زندگی را دم و بازدم، معنا می‌کردند.