بریده‌ کتاب‌های بهار

اصلا" من عاشق غمی شدم که توی چشمانش نشسته بود ،و عاشق غم کسی شدن را خوب می دانم که یعنی چه.یعنی عاشق همه ی او شدن. شادی و خنده را همه دوست دارند ،هنر آن است که غم کسی را چقدر عاشق باشی.

من سید پیامبرانم و علی سید اوصیاست و بلال سید اهل حبشه است و تو ای روزبه سید اهل فارس هستی...

خدایا امتحان های مارا از جاهایی که هنوز درس نداده ای ، نگیر .ضعیفیم.خراب میکنیم.مضحکه ی فرشته هایت میشویم.الهی آمین.

ما بمی ها یک عبارت خوشمزه ای راجع به گریه داریم.نمیگوییم << گریه کرم>> یا <<به گریه افتادم>> یا <<شروع کردم به گریه کردن>>میگوییم <<گریه شدم>> ؛ یعنی تبدیل شدم به گریه و این خیلی قشنگ تر و عمیق تر است. من آن روز ، آن لحظه ، خیلی گریه شدم. من آن روز عاشق خدایی شدم که یکی از پیامبر هایش توی خانه ی ما زندگی میکرد و صبح ها با بوی نفت سماورش بیدار میشدیم .

:<<خون است که مرد را از نامرد جدا میکند و ظالم را از مظلوم. خون مظلوم آتش در نیستان است!فغانش که بلند شود دل های خواب را هم نهیب میزند.>>

امروزه آدمیزاد قرن بیستم در غرب یا در شرق، به هر حال و به مدد دانش و فن توانسته است تا اندازه ای <<مشکل ملا شدن>> را حل و فصل کند، اما در محال آدم شدن همچنان پای در گل فرومانده است !

جنگ که بیاید ، عشق و امید و وابستگی را بیرون میکند .جنگ مثل غولِ کلان پیکر می ماند که جای همه چیز را میگیرد و زیر پاهای خودش خفه میکند .

:《دعا کن جوون نور به قلبمون بتابه قبل از اینکه نور به قبرمون بباره》