بریده‌های کتاب امیرحسین باقری

برای من که سال‌ها سفر می‌کنم، هیچ وقت ورود به ایران تا این حد لذت بخش نبوده است. خنده دار به نظر می‌رسد، وضعیت ایران در این لحظه از هر زمان دیگری در این سال‌ها که من سفر می‌کنم و سفرنامه می‌نویسم ناامن‌تر است، اما هیچگاه تا این حد دلم برایش تنگ نشده بود، تا این حد دوستش نداشتم و تا این حد نمی‌دانستم که بدون 《ایران》 (با همه بلاهایی که سر خودش و مردمش آورده‌اند) هیچ چیز نیستم... هیچ چیز

خبر را به بچه‌ها می‌دهم همه جیغ می‌کشند و خوشحال می‌شوند. احساس غریبی ست، کدام عقل سلیمی برای رفتن زیر بمب و موشک چنین شادی می‌کند؟ اما این خاک آدم است که آدم را به سوی خود می‌کشد!

ما سال‌های جنگ را همانطور که با صدای آهنگران و کویتی پور و نوحه‌های برانگیزاننده سپری کردیم و در مدرسه مرگ بر این و آن گفتیم ، در خانه و جاهای دیگر هم صداهای ممنوعه را گوش دادیم و سرپا ماندیم، و مهربان بودیم. زندگی مجموعه‌ای از همه اینهاست و فقط آدم‌های احمق نمی‌توانند قبول کنند که جهان فقط به رنگ نگاه آنها نیست!

در جنگ میان ذهن ناآرام و بدن بی‌جان، بدن برنده می‌شود تا ذهن بتواند دوام بیاورد

دولت ویدلا سال بعد هم فوتبال را بهانه منحرف ساختن اذهان عمومی از شرایط سیاسی و اجتماعی آرژانتین کرد. دیدارهای جام جهانی جوانان ۱۹۷۹ ژاپن مصادف با سفر هیئت های پرشماری از مجامع حقوق بشر به آرژانتین بود. در شرایطی که خانواده های ناپدیدشدگان آرژانتینی در بوینس آیرس تظاهراتی به پا کرده بودند، دولت، مردم را به تماشای این دیدارها تشویق میکرد چرا که تیم ملی جوانان آرژانتین به رهبری کاپیتان اعجوبه‌ی خود مارادونای ۱۸ ساله طی دیدارهای تماشایی و هیجان انگیزی جام را به چنگ آورد. شادی مردم در خیابان‌های بوینس آیرس در کنار اعتراض و اندوه تظاهرکنندگان غریب بود. از یک سو معترضان نقض حقوق بشر برابر رئیس جمهور شعار می‌دادند و از سوی دیگر رادیو دولتی مردم را به پایکوبی در خیابان‌های دعوت می‌کرد

امان از تاریخ که هرکه از راه می رسد بلایی سر آن می آورد و حاصلش را تحویل نسلی می دهد که نه در شکل گیری آن نقشی داشته، نه اعتقادی به آن دارد و نه علاقه مند به ادامه آن است

شاه زمانی به کسینجر گفته بود: "روشن فکران در سراسر جهان پیروز خواهند شد بدون ساختن جایی بهتر، چرا که آن هنگام که جهان را نابود کنند، کمونیست ها آن را به دست خواهند گرفت"

میخواهید سوظن داشته باشید، میخواهید نداشته باشید، ولی حق ندارید از من بپرسید که چرا کشور خود را قوی می کنم. هیچ کس حق ندارد نسبت به این مسائل در کار کشور دیگر مداخله کند. میزان اسلحه و قدرتی که طرف احتیاج من است، خودم میدانم و بس. برای چه اینکار را میکنم هم نمیخواهم توضیح بدهم، چون کسی از من حق سوال ندارد. فقط یک‌تجربه بازگو میکنم و آن هم این است که سازمان های بین المللی نشان دادند که در هیچ موقعی به درد هیچ کس نخوردند.... چه جنگ اعراب و اسرائیل، دو دفعه، و چه جنگ قبرس، و دیدیم که به درد هیچ کس نخورد. آن کس که زد میزند و آن کس که خورد، می خورد و همین! به همین جهت من میل ندارم از کسی کتک بخورم و اگر بر فرض کتکی بخورم و زورم نرسد، مملکتی برجای نمی گذارم که به درد مهاجم بخورد.