بریده‌های کتاب فاطمه مناقبی

خودآگاهی. عجب پدیده غریب و ناملموسی. یک لحظه نیستی است و لحظه‌ی بعد همه چیز. تجربه‌ی هر فرد است از آن انفجار بزرگ.

تنهایی پدیده‌ای نسبی است.

"از این لحظه به بعد، دیگه هیچ کس مفهوم حقیقی به کمال رسیدن رو درک نمی‌کنه."

مورتی گفت: "و یادمون انداخت که مرگ رو شکست ندادیم. فقط توی قفس اسیرش کردیم..." آف کلینت تاییدکنان سر تکان داد. "و همه‌ی داس‌ها روزی در اون قفس بهش ملحق می‌شن."

به موزه آمدن در پی جواب مثل این بود که از رود بخواهی از حرکت بایستد تا تصویر خودت را در آن تماشا کنی.

مگر مرگ همان عدم نیست که در آغاز از آن سر برآوردیم؟