بریده‌های کتاب فاطمه مناقبی

"انسان‌ها مایه‌ی عذابم هستند."

"ساب."

زندگی چیز عجیبی است.

"پس جای نگرانی نیست‌. اوه ظاهراً در زمینه مردن خیلی ضعیفه!" قیافه اوه طوری است که نشان می‌دهد حرف پروانه بهش برخورده.

"نامرد!" "نباید بمیری و من رو تنها بگذاری، می‌فهمی؟"

عشق چیز عجیبی است. آدم را شگفت‌زده می‌کند.

و اوه بعد از مرگ سونیا نمرد‌. او فقط از زندگی کردن دست کشید. اندوه چیز عجیبی است.

و زمان هم چیز عجیبی است.

چون بزرگترین ترسی که می‌شود از مرگ داشت این است که او همه آدم‌ها را با خودش ببرد و تک‌وتنها باقی بمانیم.

و بعضی آن‌قدر درگیر مرگ می‌شوند که خیلی قبل‌تر از آنکه مرگ فرا رسیدنش را اعلام کند به اتاق انتظار می‌روند‌

زیر لب می‌گوید: "ممنونم، بابابزرگ." و به طرف اتاقش می‌دود.

همه آدم‌ها دلشان می‌خواهد زندگی شرافتمندانه‌ای داشته باشند؛ مسئله این است که شرافت برای آدم‌های مختلف معانی متفاوتی دارد.

"او" گاهی می‌گفت: همه راه‌ها تو رو به جایی می‌رسونن که برات در نظر گرفته شده. تقدیر لابد برای او به همین معنا بود. برای اوه اما "او" خودش تقدیر بود.

آدم‌ها رو باید از روی عملشون شناخت، نه از روی حرف‌هایی که می‌زنن.

اوه سیاه و سفید بود. و زنش رنگی بود. تنها رنگِ زندگی اوه.

دوست‌های زنش سر درنمی‌آوردند که او چطور هر روز صبح از خواب بیدار می‌شود و با میل و علاقه خودش تمام روز را در کنار اوه سپری می‌کند. برای خود اوه هم سوال بود.

شش ماه از مرگ زنش می‌گذرد. اما اوه هنوز روزی دو بار تمام رادیاتورهای خانه را چک می‌کند مبادا زنش یواشکی درجه‌شان را بالا برده باشد.

"صورتیه. همون رنگی که دوست داری."

متنفر بودن از چیزی که نمی‌شناسیش آسونه.

او اینجا نبود، پس باید خودم را آرام می‌کردم. اما مهم نبود چقدر تلاش کردم؛ هیچ‌وقت نمی‌توانستم دروغ‌های خودم را باور کنم.