بریده‌های کتاب اعظم کابلی

گاهی وقت‌ها آدم هیچ دستاویز دیگری به جز همین دعا کردن ندارد. وقت دعا کردن آدم می‌فهمد که هیچ کارهٔ این دنیا نیست و کس دیگری پشت فرمان روزگار نشسته. حتی می‌گفت شاید خدا بعضی وقت‌ها مشکل و رنج و سختی را با دقت اطراف تو می‌چیند که صدایش کنی؛ فقط همین.

ریحان می‌گوید مادرم از بچگی همیشه به ما می‌گفت: در لحظه زندگی کنید. نگران روزهای بعد نباشید. از همین خوشی‌های امروز لذت ببرید. سرنوشت و ادامهٔ زندگی ما دست خداست. عمر بابا و بقیهٔ آدم‌های مجاهد هم دست خداست. نگران شهادتش نباشید. بابای شما متعلق به ما نیست، چون او بندهٔ خداست.

از نظر او همه چیز دست خداست. او ریز و درشت زندگی ما را می‌بیند. حواسش به همهٔ ما هست. تمام رازهای توی قلبمان را می‌داند. برای همین دلیلی برای دلشوره و نگرانی ندارد. همه چیز در جهان طوبی طبق یک قرار و مدار عاشقانه ولی منظم و منطقی، کنار هم و در جای درست خودش چیده شده. جوری که تحلیل کردنش حتی برای کسی مثل ستاره که سلطان تحلیل آدم‌هاست، غیرممکن است؛ چه برسد به من.

وقتی یه غصه‌ی بزرگ داری که نمی‌تونی تنهایی تحملش کنی، پناه ببر به شلوغی. به آدم‌هایی که دوسشون داری، غم‌هات کم می‌شه!

واقعیت همیشه حرف آخر را می‌زند.

زندگی، چه آماده‌اش باشیم چه نه، می‌آید، اما مسئله این نیست که ما آماده نیستیم، بلکه اینه که توهمات ما آماده نیستند.

صفاتی که ما در دیگران محکوم می‌کنیم همان چیزهایی‌اند که درون خود طرد می‌کنیم.

اگر نتوانیم به دیگران نه بگوییم، نمی‌توانیم به خودمان بله بگوییم.

تنها چیزی که باید رها کنیم تخیلات نومیدکننده است. آنگاه رنج‌مان متوقف می‌شود.

ما می‌کوشیم از لحظه‌ی حال فرار کنیم، اما لحظه‌ی حال یگانه خانه‌ای است که همیشه خواهیم داشت.

رنج‌های ما به حقایقی اشاره دارند که از پذیرفتن آنها در درون خود واهمه داریم.

توی زمستون طبیعت کنار می‌ره، استراحت می‌کنه و انرژی‌اش رو جمع می‌کنه برای یه شروع تازه. ما هم اجازه داریم همین کار رو بکنیم دوست کوچیک من.

طبیعت با پاییز بهمون نشون می‌ده رهاکردن چقدر می‌تونه زیبا باشه.

اژدهای کوچک پرسید: «اگه بعضی‌ها از من یا کار‌هام خوش‌شون نیاد چی؟» پاندای بزرگ گفت: «تو باید راه خودت رو بری. بهتره اون‌ها رو از دست بدی تا خودت رو.»

اگر به دنبال شاد کردن دیگران باشی، خودت هم به شادی می‌رسی.

حتی توی طوفان هم می‌شه کمی آرامش پیدا کرد.

«مشکل آدمی زمانی حل می‌شود که انسان تصمیم بگیرد آن را حل کند. مشکلی نیست که حل شدنی نباشد، بستگی به انگیزه و اراده فرد دارد که چقدر جدیت کند و پایمردی نشان دهد.»

به هر کس نگاه می‌کردی این فکر از ذهنت می‌گذشت که شاید فردا ندیدمش! و آن وقت بود که از دیدن بچه‌ها و بودن با آن‌ها سیر نمی‌شدی.

همه تجربه کرده بودیم که هر صبح کندن لباس گرم و پوشیدن لباس خیس غواصی که از سرمای شب نزدیک بود منجمد شود، چه حالی به آدم می‌داد؛ چنان شوکی به آدم وارد می‌شد انگار قلب‌مان می‌خواست بایستد!

دوباره دلم برای جبهه له‌له‌ میزد؛ جایی که آن‌قدر به خدا نزدیک بودیم که با رگ و پوستمان می‌فهمیدیم اگر خدا بخواهد ما را ابراهیم‌وار از آتش بیرون می‌آورد!