بریده‌های کتاب آیناز

ما جوانی مان را صرف ساختن کاخ هایی شنی از جنس جاه طلبی میکنیم،بعد زندگی شن های شک را روی برجک های آرزو و رویاهایمان که با دقت و ظرافت ساخته ایم میریزد،آنقدر که دیگر آن را نمیبینیم.یاد میگیریم که یک زندگی کسل کننده را بپذیریم و از چیزهایی که میخواهیم بگذریم و در زندانی از تنبلی ساکن شویم.کمی خوشحال میشویم از اینکه پنجره های این زندان آن قدر کوچکند که نمیشود بیرون را دید و دیگر مجبور نیستیم به کاخمان نگاه کنیم و حسرت بخوریم که شاید اگر کمی بیشتر تلاش میکردیم به آرزوهایمان میرسیدیم.

آنها به من میخندند،نمیدانند که من بیشتر به آنها میخندم من از خودم و از همه خواننده های این مزخرفها بیزارم. زنده‌بگور

اگر میتوانستم افکار خودم را بدیگری بفهمانم،میتوانستم بگویم.نه یک احساساتی هست،یک چیزهائی هست که نمیشود بدیگری فهماند،نمیشود گفت،ادم را مسخره میکنند، هرکسی مطابق افکار خودش دیگری را قضاوت میکند.زبان ادمیزاد مثل خودش ناقص است