بریده‌ کتاب‌های آسیه عین

انسان آنگاه خود را دارد و از دست نداده که خدا را داشته باشد؛ آنگاه خود را به یاد دارد و فراموش نکرده که از خدا غافل نباشد و خدا را فراموش نکند؛ خدا را فراموش کردن ملازم است با خود فراموشی.

سخن اگر از دل برون آید و پیام روح باشد در دل نفوذ می‌کند اما اگر پیام روح نباشد و صرفاً صنعت لفظی باشد از گوشها آن طرف‌تر نمی‌رود.

اهل دنیا مردن بدن خویش را بزرگ می‌شمارند اما آنها(متقین) برای مردن دل خودشان اهمیت قائل هستند.

ذات حق که صرف الوجود و فعلیت محض است و هیچ مکان و زمان او را محدود نمی‌کند، نسبت به حواس ما باطن است اما او در ذات خود عین ظهور است و همان کمال ظهورش که ناشی از کمال وجودش است سبب خفای او از حواس ماست. جهت ظهور و جهت بطون در ذات او یکی است؛ او از آن جهت پنهان است که در نهایت پیدایی است. او از شدت ظهور در خفاست.