بریده‌های کتاب آسیه عین

تا حالا شنیدی کسی به سرباز آمریکایی و انگلیسی که هزاران کیلومتر از کشورش دور شده، بگه اون‌ها به خاطر پول اومدن؟ در حالی که هدف اون سرباز، ثروت و نفت منطقه ماست. جوری ازشون فیلم میسازن که اون‌ها رو قهرمان واقعی نشون بدن. اون وقت یه عده تو کشور ما علیه سربازی که بدون چشم داشت و فقط به خاطر آرمانش رفته، حرف می‌زنن.

وقتی می‌خوای توی خونه کار کنی، به نیت رضای خدا انجام بده؛ اون وقت همون جارو کردن، همون ظرف شستن می‌شه کار خیر. خونه مقدسه و کارکردن توی خونه ثواب داره. چطور ما آرزو داریم یک روز کفش دار حرم امام رضا(ع) بشیم؟ خونه هم به نوعی حرم امن اعضای خانوادست. سعی کنیم هر کاری توی خونه انجام می‌دیم، با نیت خیر باشه.

چرا باید این‌طوری جا بیفته که عید غدیر فقط برای ساداته. باید همه جا جشن باشه. همه جا دیدوبازدید و عیددیدنی باشه.

وقتی توی استکان چایی مگس بیفته، حتی اگر اون مگس رو دربیاری، با اینکه مگسی در کار نیست دیگه میلت نمیکشه اون چایی رو بخوری. دروغ هم همین مدلی توی زندگی رابطه بین زن و شوهر رو تیره می‌کنه.

چادر عزت داره، احترام داره، این طور نشه که امروز چادر سر کنی، فردا بگی نمیخوام خسته شدم. اینجا چادر سر کنی جای دیگه بگی بیخیال. اگر چادر سر کردی، باید تا آخر پای تصمیمی که گرفتی واستی. اون وقت این چادر سر کردن ارزش داره.

هنوز آب تغسیل پیامبر خشک نشده، خانه‌اش را آتش زدند. آن آتش که عصر عاشورا به خیمه‌ها می‌گیرد، مبدأش اینجاست.

مردمی که به خورشید با نفرت می‌نگرند، شایسته شب‌اند. مردمی که به سوی آفتاب کلوخ پرتاب می‌کنند، لایق ظلمت‌اند. خورشید طلوع کردنی است. ابرهای سیاه حتی اگر در آغاز مشرق کمین کنند، خورشید، متین و بزرگوار از کنارشان خواهد گذشت و روشنی اش را به ارمغان جهانیان خواهد برد.

انسان آنگاه خود را دارد و از دست نداده که خدا را داشته باشد؛ آنگاه خود را به یاد دارد و فراموش نکرده که از خدا غافل نباشد و خدا را فراموش نکند؛ خدا را فراموش کردن ملازم است با خود فراموشی.

سخن اگر از دل برون آید و پیام روح باشد در دل نفوذ می‌کند اما اگر پیام روح نباشد و صرفاً صنعت لفظی باشد از گوشها آن طرف‌تر نمی‌رود.

اهل دنیا مردن بدن خویش را بزرگ می‌شمارند اما آنها(متقین) برای مردن دل خودشان اهمیت قائل هستند.

ذات حق که صرف الوجود و فعلیت محض است و هیچ مکان و زمان او را محدود نمی‌کند، نسبت به حواس ما باطن است اما او در ذات خود عین ظهور است و همان کمال ظهورش که ناشی از کمال وجودش است سبب خفای او از حواس ماست. جهت ظهور و جهت بطون در ذات او یکی است؛ او از آن جهت پنهان است که در نهایت پیدایی است. او از شدت ظهور در خفاست.