بریده‌های کتاب علی دارا

گیبون از دیدن محیط دانشگاهی آکسفورد به غایت دلسرد شد، چه خیال می‌کرد که به جرگه‌ای از دانش‌پژوهان می‌پیوندد و حال آن که در آن جا مشتی پسران ولگرد و یاوه‌گو یافت.

لیلی و مجنون مرگ و میر، شیرین و فرهاد مرگ و میر، رومئو و ژولیت مرگ و میر، پل و ورژینی مرگ و میر، آن پاورقی عاشقانه مرگ و میر. خدایا، نکند واقعا عاشق شده باشم و من هم بمیرم؟ ... ممکن است من هم با یک نگاه عاشق شده باشم؟ سعی می‌کردم بخوابم. پلک‌هایم را به هم می‌فشردم بلکه خوابم ببرد و از پیچ و خم این افکار خلاص شوم. خوشبختانه بچه حتی اگر عاشق باشد خواب مهلتش نمی‌‌دهد که تا سحر بیدار بماند. ظاهرا این گرفتاری‌ها مال آدم‌های بزرگ عاشق است.

خوبرویان به دل سوخته ساغر ندهند به جز از خون جگر شربت دیگر ندهند در نگیرد به بتان گریه‌ی تلخ و دم سرد کاین درختان به چنین آب و هوا بر ندهند ~امیرخسرو

گربه‌های چاق همه جا هستند. گربه‌های چاق خوابالو یا نشسته در درگاه، یا در خیابان‌ها راه می‌روند و عبور می‌کنند، بدون این که بترسند کسی زیرشان بگیرد. در بین همه‌ی مخلوقات، انگار فقط این‌ها از چیزی که دور و برشان اتفاق می‌افتد اصلا متاثر نشده‌اند. همه‌ی باقی مانده‌ی دورریزهای فریزرها را تا مرز ترکیدن خورده‌اند. (نمی‌دانم در کدام صفحه‌ی کتاب است! این کتابهایی که در فیدیبو ارائه می‌کنند صفحات را کم و زیاد کرده به هم می‌ریزند، ذیل «روز ۲۷»)

تاریخنویسی یونانی از اهل سیسیل نامش يوهمروس (Euhemerus) که در قرن سوم قبل از میلاد می‌زیست کتابی به نام تاریخ مقدس(Hiera Anagraphê)نوشت و مدعی شد که این خدایان یونان باستان در اصل فرمانروایان و پهلوانان بوده‌اند که چون کارهایی قهرمانی و شگرف انجام داده‌اند در اذهان عامه، جنبه‌ی خدایی یافته‌اند.

حَلَّت بِأَرضِ الزائِرينَ فَأَصبَحَت عَسِراً عَلَيَّ طِلابُكِ اِبنَةَ مَخرَمِ دریغا که او در سرزمین دشمنان من وطن کرده است. آه دختر «مخرم»، دست یافتن به تو کاری دشوار شده است. عُلِّقتُها عَرَضاً وَأَقتُلُ قَومَها زَعماً لَعَمرُ أَبيكَ لَيسَ بِمَزعَمِ در حالی که با قبیله‌اش در جنگ بودم، به ناگاه اورا دیدم و با یک نظر دل باختم، به جان پدرت سوگند، که طمع در وصال او خیال باطلی است. وَلَقَد نَزَلتِ فَلا تَظُنّي غَيرَهُ مِنّي بِمَنزِلَةِ المُحَبِّ المُكرَمِ تو در دل من جای کرده‌ای، چونان که معشوقان در دل عاشقان جای گیرند. ای «علبه»، جز این گمانی مبر. كَيفَ المَزارُ وَقَد تَرَبَّعَ أَهلُها بِعُنَيزَتَينِ وَأَهلُنا بِالغَيلَمِ دیدار آن نگار چه سان دست دهد و حال آنکه بهارگاه، آنان به «عنیزتین» هستند و ما در مراتع دورست «غیلم»؟ (معلقه‌ی عنتره)