بریده‌های کتاب علی نخعی

مات در آینه‌ای شطرنجی همه در خود بی‌خود چشم‌ها هیچ به هم روشن نیست گور دسته‌جمعی‌ست یا اتاق اشباح؟ آه! این قبر عمودی این... آه! در آسانسور جز من هیچ‌کس با من نیست

" راه جان، مر جسم را ویران کند بعد از آن ویرانی، آبادان کند کرد ویران، خانه بهرِ گنجِ زر وز همان گنجش کند معمورتر"

"برفت و سرآمد براو روزگار همه رنج او ماند ازو یادگار ... جهانا مپرور چو خواهی درود چو می‌بدروی پروریدن چه سود؟"

"-در این شبگیر کدامین جام و پیغام صبوحی مستتان کرده‌ست؟ ای مرغان که چونین بر برهنه شاخه‌های این درخت برده خوابش دور غریب افتاده از اقران بستانش در این بیغوله‌ی مهجور قرار از دست داده ، شاد می‌شنگید و می‌خوانید؟ خوشا، دیگر خوشا حال شما، اما سپهر پیر بدعهدست و بی‌مهرست، می‌دانید؟"