بریده‌های کتاب Mim

هلمر: من حاضر بودم شب و روز با روی باز برات کارکنم، نورا... غم و محرومیت رو به خاطر تو تحمل کنم. ولی هیچ مردی شرفش رو فدای کسی که دوسش داره نمی‌کنه. نورا: هزارها زن این کارو کردن.

قصه‌ی من و چشمان آیدا، قصه‌ی درخت و آب است. ((=

تنها کاری که ازم بر می آمد این بود که مشت گره کرده‌ام را تکان دهم و به این حقیقت فکر کنم که میل آدم ها به بردگی قابل باور نیست،خدایا! بعضی وقتها چنان آزادیشان را پرت میکنند کنار که انگار داغ است و دستشان را می‌سوزاند.

″چیزی که نمی‌فهمیدم این بود که مردم تفکر نمی‌کنند، تکرار می‌کنند. تحلیل نمی‌کنند، نشخوار می‌کنند. هضم نمی‌کنند، کپی می‌کنند.″

سیریو می‌گوید؛ هر رنج یک درس است و هر درسی مرا بهتر می‌کند.

اغلب مردان واقعیتی که داشتند را انکار میکردند و جهان پر از احمق هایی بود که خود را قهرمان نشان میدادند.