بریده‌های کتاب سینا چان

پس گویا بدان‌جا رسیده‌ایم که هر صحنه‌ی بد منظری را به اقیانوس بسپاریم.

《به سن تو که بودم، وادارم می‌کردند دور و بر خانه مثل سگ جان بکنم و پدر و برادرم به هر بهانه‌ای تنم را از کتک کبود می‌کردند. هرگز غذایی به من نمی‌دادند که سیر شوم و با من مثل حیوان رفتار می‌کردند. نمی‌خواهم خیال کنی چون نمره‌های خوب می‌گیری، برای خودت آدم شده‌ای.》پدرش یکریز همین حرف‌ها را تحویلش می‌داد.

کت و شلوار آرمانی می‌پوشید و سوار جگوار می‌شد، اما سر آخر او هم مورچه‌ی دیگری بود که کار کرد و کرد تا به مرگی بی‌معنا مرد.

هر کس قدری خیال لازم دارد تا به زندگی ادامه دهد، قبول نداری؟

ذهنت را باز کن! زندانی نیستی. پرنده‌ای هستی در پرواز، در جست‌وجوی رویا در آسمان.

از پاییز، مثل مهمانی سرزنده و جذاب استقبال شده؛ کم ماند و زود رفت. رفتن پاییز یک جای خالی موقتی می‌گذارد، خلئی در سال که ابدا نمی‌توان به آن فصل گفت.

ذهن چیزی نیست که به کارش ببری. فقط هست. مثل باد است. فقط حرکتش را حس می‌کنی.

با کلمات بازی نمی‌کنم. به نظرم ریشه‌ی خیلی از مشکلات این دنیا مبهم صحبت کردن است. خیلی‌ها وقتی این در و آن در می‌زنند و منظورشان را روشن نمی‌کنند، جایی در ناخودآگاهشان دنبال دردسر می‌گردند.

زمان هر چه بود، تحمل کارم را نداشت.

زمان فقط از همین دو لحظه تشکیل شده است: لحظه‌ی حال و لحظه‌ی مرگ، و گذشته اهمیتی ندارد... فقط زمان حال وجود دارد، تا زمانی که با لحظه‌ی مرگ، برخورد کند.

برای بیان عشق همواره نیازی به واژه‌های عاشقانه نیست، بلکه زیر و بم و اشک و لبخند لازم است.

این روز‌ها دائم درحال سورپرایز شدن هستم. الان که حساب می‌کنم، درسته که فقط یه روزه نامزد کردم؛ ولی انگار همین بیست‌و‌چهار ساعت آخر، رنگ دیگه‌ای به تمام زندگیم داده. بهش فکر کن! همینطوری جفت‌مون عاشق هم می‌موندیم و هیچ وقت نمی‌فهمیدیم. این فکر دائمی، به این بزرگی، می‌تونه کل زندگیت رو نابود کنه.