بریده‌های کتاب سانازروحی

من به خاک افتادم اما این جوانمردی نبود میتوانستی نتازی به من، اما تاختی

به جای گوهر و یاقوت ، سنگ در کف توست هرآنچه یافته ای را بر زمین ریز بس است

با آن که مرا از دل خود راند، بگویید ملکی که در آن ظلم شود، دیر نپاید

تو را هوای به آغوش من رسیدن نیست وگرنه فاصله ی ما هنوز یک قدم است

خبر نداشتن از حال من ، بهانه ی توست بهانه ی همه ی ظالمان شبیه به هم هست

چه غم که خلق به حسن تو عیب می گیرند همیشه زخم زبان خون بهای زیبایی ست

که آنچه در سر من نیست بیم رسوایی ست

از برای تو دردهایی کور چشم می پاید در شکیب ِ انتظار سال‌ های دور .‌.

رنج است و درنگ نیست می‌تازم مرگ است و شکست نیست میدانم

بازآ این چه پرهیزی ست! ...

بر بستر آرمیده چو نیلوفری بر آب

نفرت . نفرت. از تماشای لذت عاشقانه، چهره اش درهم میرود. کِی "برادری" این همه آدم را جذب خودش کرده؟ تا به حال "ترحم" هیچ راهی را تا آخر رفته است ؟ آیا "اشک" توانسته تعداد زیادی از مردم را بیدار کند؟ فقط "نفرت " است که هرچه میخواهد، دارد.

و آینه ها، به کارشان ادامه میدهند، حتی وقتی کسی بهشان نگاه نمیکند.

واقعا زیاد حرف میزنیم. همه دارند حرف می‌زنند. بیشتر از نیاز

دیدار ما که آن همه شوق و امید داشت اینک نگاه کن که سراسر ملال گشت

از برای تو دردهایی کور چشم می پاید در شکیب انتظار ِ سال های دور...

درون ِ سینه ام دردی ست خون بار که همچون گریه می‌گیرد گلویم غمی آشفته ، دردی گریه آلود... نمیدانم چه میخواهم بگویم.

از تپیدن باز می ماند دل خوش باورم در خیال این که شاید... شاید آن اشکِ نهان بود در خلوت سرای سینه ات یادآورم!