بریده‌های کتاب سمانه کاشی

نباید برایش دل بسوزانم؛ این بدترین توهین است. به‌نظرم زن مغروری است.

تازه فهمیدم زیاد خوش‌تیپ نیست. اجزای صورتش کمی ناهماهنگ بودند. ولی اعتمادبه‌نفس و طنازی‌اش به او جذابیت می‌بخشیدند.

خیلی به او غبطه می‌خوردم. این حد از طنازی و جذابیت را نمی‌توان یاد گرفت. ولی دوست داشتم تکه‌ای از اعتمادبه‌نفس و قاطعیتش را به من بدهد.

چقدر عجیب است. آن زمان فکر می‌کردم خیلی بزرگم. انگار از تمام رازهای جهان خبر داشتم. ولی هنوز بچه بودیم.

«عاقل آرام و آسوده است؛ انسانی که کمتر زیر بار نگرانی خرد می‌شود»

هر روز ظهر برنامه را گوش می‌کنم. استادانه، موجز، غنی از خویشتن‌داری، خسیس در استفاده از کلمات، طوری‌که آدم تصور می‌کند از ارائه‌ی فضل و دانشش طفره می‌رود؛ بااین‌همه برایم قسم خورد که چندین بار هر چیزی به زبانش آمده گفته است. در مواردی که بر حسب اتفاق زیاد حرف بزند، برایش نامه می‌فرستم. کسی که حسنی می‌کارد نباید فراموش کند که اغلب آن را آب بدهد.

هرچه بیشتر خاموش می‌ماند، بیشتر زن‌ها را مجذوب می‌کرد؛ هرچه بیشتر خاموش می‌ماند، بیشتر عمق پیدا می‌کرد؛ هرچه بیشتر خاموش می‌ماند، کارفرماهایش بیشتر به قابلیت‌هایش پی می‌بردند. بالاخره مردم می‌توانستند امیدهایشان را در او پرتوافکنی کنند.

«چرا مردم حقیقت را تحمل نمی‌کنند؟ اول، به‌خاطر این‌که حقیقت آن‌ها را سرخورده می‌کند. دوم، به‌خاطر این‌که حقیقت معمولاً سودی ندارد. سوم، به‌خاطر این‌که حقیقت چندان ظاهر درستی ندارد؛ دروغ‌ها اغلب راحت‌تر سرهم‌بندی می‌شوند. چهارم، چون‌ که حقیقت آزاردهنده است. من نمی‌خواهم که تو جنگ راه بیندازی درحالی‌ که فکر می‌کنی صلح را گسترش می‌دهی.» «مامان، چه‌کار کنم؟ دروغ بگویم؟» «نه، سکوت کن. سکوت دوستی است که هرگز خیانت نمی‌کند.».

صداقت خلاف بصیرت است! برای رسیدن به هماهنگی بین خود و دیگران، باید افکار را بررسی کرد، تصفیه کرد، بعضی‌ها را پس زد. حقیقت یک هدف نمی‌سازد، فایده‌ای ندارد مگر این‌که خدمت کند؛ بنابراین اغلب اوقات ترمز می‌کند؛ بدتر از آن این‌که نابود می‌کند.

متوجه شدم که سال‌ها است در برابر تعهد از خود مقاومت نشان می‌دادم، با یک فعالیت آبرومند از خودم در برابر کشف درونم محافظت می‌کردم. جابه‌جا شدن‌هایم تضمین می‌کرد که ردّ خودم را گم کنم. هر مأموریت کاری موجب فراموشیِ وجود پیشینم می‌شد، و عناصر جدید و ناشناخته‌ای برای جایگزین کردن آن پیشنهاد می‌داد؛ به‌نفع شرایط جدید فقط با مشکلات خارجی‌ام مقابله می‌کردم، و نه هرگز با درون. توهم کارمندان همیشه مسافر...

واقعیت را از خود مخفی نکنید. به خودتان اجازه بدهید که از نداشتن خانواده رنج ببرید. گاهی باید در را به‌روی رنج باز کرد.

تجربه مثل شمعی است که فقط کسی که آن را در دست گرفته، روشن می‌کند.

انسان والا بدون رابطه‌ی خویشاوندی خود را دوست نشان می‌دهد؛ انسان پست بدون دوستی خود را فامیل نشان می‌دهد.

داشتن ویژگی‌های منفی و اصلاح نکردن آن، عیب است. داشیا به ما ثابت کرد که کمال‌پذیر است. او دلبسته‌ی مبارزه با شخصیت خودش بود تا علیه شبح خانم مائو. عاقل علت دیوانگی‌هایش را خود کشف می‌کند؛ دیوانه بقیه را به‌خاطرش متهم می‌کند.

«دخترم، اگر انسان شایسته‌ای را دیدی سعی کن شبیه او شوی؛ اگر انسان حقیری را دیدی دنبال نقص‌هایش در خودت بگرد.»

تصور می‌کنیم که کم‌یاب هستیم درحالی‌که از یک قالب درست می‌شویم؟ شبیه به‌هم هستیم، حتی در ادعای منحصربه‌فرد بودنمان شبیه به‌هم هستیم... اگر این‌ها امروز قابل‌تعویض هستند، فردا، به محض این‌که کودکی انتخاب‌شان کند، از هم متفاوت می‌شوند، سرشار از عشق، سرنوشتی برایشان حک می‌شود، با تجربه از هم متمایز می‌شوند. این تخیل است که متمایز می‌کند، تخیل از ابتذال و تکرار و یکنواختی جلوگیری می‌کند. در سرنوشت اسباب‌بازی‌ها سرنوشت انسان‌ها را پیدا می‌کردم: تنها تخیل است که با تولید خیالات و سعی در ایجاد رؤیاها، انسان‌های بدیع و خلّاق می‌سازد؛ بدون آن، ما به هم نزدیک‌ایم، زیادی نزدیک، مشابه، دمرافتاده روی همدیگر در صندوق‌های واقعیت.

شادی در همه‌چیز پنهان می‌شود، باید موفق شویم بیرون‌اش بکشیم.

انجام یک عمل قابل‌توجه بهتر از مورد توجه قرار گرفتن است.

در نگاه اول چیزهای کمی او را متفاوت از باقی پنجاه‌ساله‌ها نشان می‌داد؛ ولی همه می‌دانند که نگاه اول چیزی نمی‌بیند.