بریده‌های کتاب مبینا قلی‌پور

«باید یا قهرمان می‌شدم، یا خاکروبه، حد میانه‌ای برایم وجود نداشت.»

«انسان مترقی و شرافتمند نمی‌تواند جاه‌طلب باشد و هم‌زمان دیدی به غایت کمال‌گرایانه به خود نداشته باشد و گاه کراهتی همسنگ نفرت نسبت به خودش احساس نکند.»

«هرکس خاطراتی در ذهن دارد که آنها را برای هیچ‌کس به‌جز دوستانش بازگو نمی‌کند. خاطراتی هم هست که آدم حاضر نیست حتی برای دوستانش آشکار کند و آنها را فقط با خودش، آن هم مخفیانه، در میان می‌گذارد. اما خاطراتی هم هست که انسان حاضر نیست مُهرشان را حتی برای خودش بشکند و از این‌دست خاطرات در زندگی هر انسان شرافتمندی به وفور یافت می‌شود.»

«من انسان را حیوانی می‌دانم غالباً سازنده که ناچار است به تلاشی آگاهانه برای رسیدن به هدف ادامه دهد، حیوانی که ناچار است بی‌پایان و بی‌وقفه راهی برای خود بسازد، بی آنکه حتی مقصد مشخصی مد نظر داشته باشد.»

«از اساس تقدیر آدمی فرزانه رسیدن به مدارج عالیه نیست و در این دنیا فقط آدمی احمق به نان و نوایی می‌رسد.»

«در تمام طول زندگی‌ام دائماً جایم را اشغال شده می‌یافتم و شاید دلیلش این بوده است که هرگز طالب جای مناسب برای خود نبوده‌ام.»

«گفت آدم با کسی در زندگی‌های قبلی دمخور بوده، بعد از او جدا شده. هی به این دنیا می‌آید تا او را پیدا کند. فراق می‌کشد و انتظار می‌کشد، وقتی پیدایش کرد و شناختش مگر می‌تواند ولش کند؟ اولش دو تا گیاه بهم پیچیده بوده‌اند که یکیش پژمرده. در زندگی بعدی دو تا مرغ مهاجر بوده‌اند که وقتی به جنوب یا شمال پرواز کرده‌اند همدیگر را گم کرده‌اند. در زندگی بعدی دو تا آهوی دل‌آشنا بوده‌اند که یکی را صیادی شکار کرده و دیگری در دوری او آه کشیده.»

«عجب زنی بود! از آن زن‌ها که از خود شعاعی پس می‌دهند که اگر آن شعاع به کسی گرفت، چه خودش بخواهد و چه نخواهد جلب می‌شود. و آن‌ وقت آن آدم شعاع‌گرفته، به‌هیچ‌وجه نمی‌تواند خودش را از این جذبه خلاص کند.»

«یادم نمی‌رود، خاندانم که بر باد رفت یوسف برایم نوشت خواهر سعی کن روی پای خودت بایستی. اگر افتادی، بدان که در این دنیا هیچ‌کس خم نمی‌شود دست تورا بگیرد بلندت کند. سعی کن خودت پا شوی.»

«آخر آدم باید در این دنیا یک کار بزرگتری از زندگی روزمره بکند. باید بتواند چیزی را تغییر بدهد. حالا که کاری نمانده بکنم پس عشق می ورزم.»

«دوست‌داشتن که عیب نیست باباجان. دوست‌داشتن دل آدم را روشن می‌کند. اما کینه و نفرت دل آدم را سیاه می‌کند. اگر از حالا دلت به‌محبت انس گرفت، بزرگ هم که شدی آمادهٔ دوست‌داشتن چیزهای خوب و زیبای این دنیا هستی. دل آدم عین یک باغچه پر از غنچه است. اگر با محبت غنچه‌ها را آب دادی باز می‌شوند، اگر نفرت ورزیدی غنچه‌ها پلاسیده‌می‌شوند. آدم باید بداند که نفرت و کینه برای خوبی و زیبایی نیست، برای زشتی و بی‌شرفی و بی‌انصافی است. این جور نفرت علامت عشق به‌شرف و حق است.»