بریده‌های کتاب Reihan

دشواریِ شروع کردن نسبت به سختیِ اینکه بفهمی چطور باید تمامش کنی هیچ است.

اما در عین حال آدم در باطن امر و پس از همه این دردها و رنج ها که به وکالت از دیگران می‌کشید، دلش قرص بود که مرگ همیشه نصیب همسایه می شود.

انگار که تمام سال هایش یک سال بود و تمام ماه های آن سال یک ماه و تمام روزهای آن ماه یک روز.

در انتهای هر آزادی، حکم دادگاهی هست؛ برای همین است که بار آزادی بر دوش سنگینی می‌کند.

هر چقدر آن احساس و عاطفه ای که امید داشتم موجب آسایشم شود بیشتر در معرض تهدید قرار می گرفت، آن را از حریف بازیم بیشتر مطالبه می‌کردم.

شاید ما زندگی را چنانکه باید،دوست نمی داریم. آیا توجه کرده اید که احساسات ما را تنها مرگ بیدار می کند؟

فکر کن هر آخرین باری، چقدر اندوهبار و در عین حال با ارزش است.

انسان بیش از آنکه از مرگ بهراسد،از انزوای محضی که مرگ را همراهی می کند، می ترسد. ما می کوشیم زندگی را دو نفری تجربه کنیم، ولی هر یک از ما مجبوریم تنها بمیریم.

ما نیازمند هنریم تا حقیقت هلاکمان نکند.

مستقل از انسان و آنچه که انسان می کند، در جستجوی چیزی در ذات زندگی نباید بود.

تجربه ارثی نیست،همه مجبورن تنهایی کسبش کنن.

دردی که درونم تجربه می‌کردم بیش از تحملم بود؛این درد تا روزی که خود واقعی ام را دیدم وجود داشت.