بریده‌های کتاب Parmin

اشتباه شکست نیست، فقط فرصتیه برای اینکه آدم دوباره تلاش کنه.

هیچ‌وقت حرفت را قورت نده. خودت را کنار نکش. هیچ‌وقت میان‌مایگی را فقط به‌خاطر اینکه جز این از دستت برنمی‌آید انتخاب نکن. هیچ‌وقت مهربانی را با ضعف اشتباه نگیر. هیچ‌وقت از آن آدم‌هایی نباش که در دفتر آژانس تبلیغاتی با پنجره‌های دل‌باز ایستاده‌اند و فکر می‌کنند «خوبی کردن» یعنی حقارت.

من که ترجیح می‌دم پیر باشم تا آدم‌بزرگ. همهٔ آدم‌بزرگا عصبانین، فقط بچه ها و پیرها می‌خندن.

پسرک می‌پرسد: «روی اون کاغذپاره‌ها چی نوشته؟» بابابزرگ پاسخ می‌دهد: «همهٔ ایده‌های من.» «به باد رفتن که!» «خیلی وقته که به باد رفتن.»

یک نکته مثبتِ فراموشی اینه که چیزایی که آزارت می‌دن رو فراموش می‌کنی.

شاید هنوز امید دارم که روزی، یکی از همین روزها، اوضاع تغییر کند.

روباه گفت: -آدم فقط از چیزهایی که اهلی می‌کند می‌تواند سر در آرد. آدم‌ها برای سر در آوردن از چیزها وقت ندارند. همه چیز را همین‌جور حاضر آماده از دکان‌ها می‌خرند. اما چون دکانی نیست که دوست معامله کند آدم ها مانده‌اند بی دوست...

- آدم‌ها کجاند؟ آدم تو کویر یک خرده احساس تنهایی می‌کند. مار گفت: -پیش آدم‌ها هم احساس تنهایی می‌کنی.

شازده‌کوچولو سوال کرد: فانی یعنی چه؟ -یعنی چیزی که در آینده تهدید به نابودی شود. - گل من هم در آینده نابود می‌شود؟ البته که می‌شود. شازده‌کوچولو در دل گفت:«گل من فانی است و جلوی دنیا برای دفاع از خودش جز چهار تا خار هیچی ندارد، و آن وقت مرا بگو که او را تو اخترکم تک و تنها رها کرده‌ام!»

چه دیار اسرارآمیزی است دیارِ اشک!

فراموش کردن یک دوست خیلی غم‌انگیز است. همه کس که دوستی ندارد.

کاش آخر همه قصه ها خوب تمام می‌شد. :)

یاد پدر افتادم که میگفت «نه با کسی بحث کن، نه از کسی انتقاد کن. هرکی هرچی گفت بگو حق با شماست و خودت را خلاص کن. آدم‌ها عقیده‌ات را که می‌پرسند، نظرت را نمی‌خواهند. می‌خواهند با عقیده‌ی خودشان موافقت کنی. بحث کردن با آدم‌ها بی فایده‌است.»