بریده‌های کتاب نگین توکلی

_پدربزرگم بهترین شعبده‌اش را یادم داد. _چه چیزی یادتان داد؟ _یادم داد رویاپردازی کنم.

به‌راستی که صبر فضیلتی نفرت‌انگیز بود.

مادر همیشه می‌گفت:《رز هم گلبرگ دارد و هم خار. تو هم رز زیبای منی. اگر چیزی ظریف باشد، به‌معنای ضعیف بودنش نیست. به جهانیان نشان بده چقدر شجاعی.》

جاده را واقعا دوست دارم؛ چون همیشه در حیرتی که انتهایش چیست.

مردم از چیزهایی که نمی‌دانند خیلی می‌ترسند و این اشتباه وحشتناکی است.

تو من را درک نمی‌کنی و من هم مجبور نیستم برایت توضیح بدهم.

شازده کوچولو گفت: آدم‌ها کجا هستند؟ آدم تو کویر یک خرده احساس تنهایی می‌کند. مار گفت: پیش آدم‌ها هم احساس تنهایی می‌کنی.

پادشاه به شازده‌کوچولو گفت: خب پس خودت را محاکمه کن. این کار مشکل‌تر هم هست. محاکمه کردن خود از محاکمه کردن دیگران خیلی مشکل‌تر است. اگر توانستی درمورد خودت قضاوت درستی بکنی معلوم می‌شود یک فرزانه‌ی تمام عیاری.

من خام‌تر از آن بودم که راه دوست داشتنش را بدانم!

نگفتن حرفی به این معنا نیست که به آن فکر نمی‌کنی.