بریده‌های کتاب Mohadeseh

(قدرت بدنی داشتن عالیه،اما بدون فن و مهارت ارزشی نداره.اگه مغلوب بشی،یعنی به اندازه کافی قوی نیستی.)

چقدر عجیب است که در طول زندگی کوتاه مان از دوستی به صمیمیت،تنفر،و بعد بی تفاوتی رسیده ایم.

مردم توی شرایط سختی واقعیت شون رو نشون می دند.من این رو خودم به چشم دیدم.درمورد خودم،درمورد والدینم و حتی کل مردم.

(بعضی وقت ها نمی تونم درست فکر کنم، به خصوص وقتی پای احساساتم در میون باشه.بعضی وقت ها روشون حساب کردم،و کلا اشتباه از آب دراومدند.خیلی اشتباه.)

کلمات،موجوداتی غیر قابل پیش بینی هستند.هیچ اسلحه ای،هیچ شمشیری،هیچ پادشاه و ارتشی نمی توانند با اندازه ی کلماتِ یک جمله قدرتمند باشند.شمشیر ها می توانند ببُرند یا بُکشند،اما کلمات می توانند زخم بزنند و باقی بمانند تا مغز استخوانمان فرو بروند و همان جا بمانند تا جنازه هایشان را به آینده ببریم،و تمام مدت تلاش کنیم و نتوانیم آن ها را از گوشت و خونمان جدا کنیم.

(اگر از حریفت اطلاعات کافی نداشته باشی،یابدتر از اون،حریف رو دست کم بگیری حتما می بازی.)

فصل ها عوض می شوند.ستاره ها منفجر می شوند.یک نفر دارد روی ماه را می رود.

من درکش می کنم. می کنم.نمیکنم. چون ما مثل هم نیستیم من دلم می خواهد بهتر باشم.

دنیایمان را با سلاح هایی پر کردند که پیشانی مان را نشانه گرفته بود...

نمی توانم نگاهم را از او بگیرم.نمی دانم چطور بازگردم. اوه. خدایا‌. چشم هایش.

خورشید متکبر و خودبین است،همیشه وقتی از ما خسته می شود دنیا را رها می کند و می رود.ماه صاحب با وفایی است.هرگز ترکمان نمی کند.همیشه آنجاست،مراقب،استوار،ما را در لحظات تاریک و روشنمان می شناسد،و درست مثل ما مدام در حال تغییر است...

نجوا می کند:(زندگی سرد و غم انگیزه.گاهی باید یاد بگیری چطور اول شلیک کنی.)

اما همیشه امیدوار بودم که اگر دختر خوبی باشم،اگر همه‌ی کارهایم درست باشد،اگر حرف های درستی بزنم یا اصلا هیچ حرفی نزنم،فکر می کردم پدر و مادرم نظرشان عوض می شود.فکر می کردم بلاخره به حرف هایم گوش می دهند.فکر می کردم به من یک شانس می دهند.فکر می کردم شاید بلاخره دوستم داشته باشند.همیشه این امید احمقانه را توی دلم داشتم.

_لااقل من راستگوام. +تو خودت همین الان قبول کردی که دروغ گویی! ابروهایش را بالا می اندازد. _لااقل راستش رو می گم که دروغگو ام.

_من ازت متنفرم. +چه احساساتی و پرشور.

نفرت درست شبیه بقیه است تا این که لبخند می زند. تا این که می چرخد،دهانی به دروغ باز می شود که روی چهره ی فریبنده ای حک شده،چهره ای چنان بی تفاوت و آرام که تصور نمی کنی به تو آسیبی بزند.

من زندگی ام را لا به لای صفحات کتاب ها سپری کرده ام.در نبود ارتباطات انسانی با شخصیت های کاغذی پیوندی نزدیکه داشتم.در خلال داستان های بافته در تار و پود تاریخ عشق در هم تنیده ای از کلمات است،عضو را به عضو،استخوان را به زرد پی،و افکار و تصاویر را به هم متصل کرده است.وجود من متشکل از حروف است،شخصیتی که با جملات خلق شده،ساخته و پرداخته ی تخیلات داستانی است.

اَش نشان داد بل می تواند به بقیه اهمیت دهد و گاهی مجبور نیست راهی را انتخاب کند که با درد و رنج کم تری همراه است. بعضی درد ها خوب اند.دوست ها جدا می شوند،آدم ها فاصله می گیرند و می روند.لازم نیست روابط تا همیشه بمانند تا با ارزش تلقی شوند.همه چیز تمام می شود.این رابطه داشت تمام می شد.اما به این معنا نبود که هرگز اهمیت نداشت.

رها کردن چیزی که دوستش دارید،خیلی سخت است.

نیازی به خواب نداشتم،ولی دلم می خواست برای مدتی هم که شده،همه چیز از حرکت بایستد.