بریده‌های کتاب مبینا

زندگی یک کادوی بامزه ست؛ اولش زیادی تحویلش می گیریم، فکر می کنیم زندگی ابدی رو بدست آورديم؛ بعد ارزشش رو از دست میده و اون رو مزخرف و کوتاه می بینیم. تقریبا می خواهیم بندازیمش دور! آخر می فهمیم که نه یه کادو بلکه فقط یه امانته و تلاش می کنیم اون طور که شایستشه باهاش رفتار کنیم.

مرا به آسمانی با چهل خورشید تشبیه کرده بود، خودش را به شبی که ماه ندارد. مرا به یک درخت پر شاخ و برگ که سایه دارد، خودش را به درختی که ریشه اش پوسیده. مرا به قله سفید سبلان، خودش را به ویرانه هایی که هیچ گاه مهمان نداشته است، ویرانه های همیشه شب. حالا هم بدتر از ویرانه ..